Ograniczenia w zagospodarowaniu pasa drogowego ul. Kościuszki w Łebie na części zrewitalizowanej
Podstawy prawne: - Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych ( t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2068 z późnzm.) zwana dalej u.d.p.; - Ustawa z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 z późn. zmianami) zwana dajej „u.p.b.„; - Uchwała Nr XIX/171/2 Rady Miejskiej w Łebie z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego śródmieścia miasta „Łeba - ul. Kościuszki” (Dz.Urz.Woj.Pom. z 2012 r. poz.2000) zwana dalej „MPZP„
1. Zgodnie z Art.39 ust.3 u.d.p. w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej – zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w ust. 7 lub w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c. Jednakże właściwy zarządca drogi: 1) może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym urządzeń i infrastruktury, o których mowa w ust. 1a, wyłącznie, jeżeli ich umieszczenie spowodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, naruszenie wymagań wynikających z przepisów odrębnych lub miałoby doprowadzić do utraty uprawnień z tytułu gwarancji lub rękojmi w zakresie budowy, przebudowy lub remontu dróg; 1a) odmawia wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym infrastruktury telekomunikacyjnej, jeżeli w kanale technologicznym istnieją wolne zasoby; 2) odmawia wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym reklam, jeżeli ich umieszczenie mogłoby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń, lub zmniejszenie jej trwałości, lub zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz w przypadkach, gdy reklamy nie spełniają warunków, o których mowa w art. 42a. 3) W decyzji, o której mowa w ust. 3, określa się w szczególności: rodzaj inwestycji, sposób, miejsce i warunki jej umieszczenia w pasie drogowym oraz pouczenie inwestora, że przed rozpoczęciem robót budowlanych jest zobowiązany do: 1) uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy albo wykonywania robót budowlanych; 2) uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, projektu budowlanego obiektu lub urządzenia, o którym mowa w ust. 3; 3) uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego, dotyczącego prowadzenia robót w pasie drogowym lub na umieszczenie w nim obiektu lub urządzenia.
2. Przepisem odrębnym , o którym mowa w Art.39 ust.3 pkt 1 u.d.p. jest akt prawa miejscowego – MPZP. Zgodnie z postanowieniami Rozdział 2 § 2 ust.5 pkt 3 MPZP: 1) w linach rozgraniczających zrewaloryzowanej części ul. Kościuszki zabrania się lokalizacji tymczasowych obiektów kubaturowych. Zarówno powszechnie obowiązujące przepisy jaki i przepisy MPZP nie definiują pojęcia „obiektów kubaturowych” czy „tymczasowych obiektów kubaturowych„. Pomocna w tym zakresie może być linia orzecznictwa sądów administracyjnych. Zgodnie z wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 14 lutego 2014 r. znak II SA/KR 1527/13 przez „obiekty kubaturowe” rozumie się wszelkie budynki i inne obiekty budowlane , którym można przypisać parametr objętości. Z powyższego zapisu wynika ,że nie jest bezwzględnie zakazana lokalizacja w pasie drogowym tymczasowych obiektów budowlanych nie mających charakteru kubaturowych (pergole, ogrodzenia ogródków konsumpcyjnych) czy też urządzeń (handlowych , rozrywkowych, bankomatów, parkomatów, wodopojów przy czym elementy/urządzenia ekspozycyjne powinny charakteryzować się wysokim poziomem estetycznym). 2) Zakaz lokalizacji nie dotyczy letnich ogródków - miejsc konsumpcyjnych na wolnym powietrzu nie stanowiących utrudnień dla ruchu przy istniejących obiektach gastronomicznych. Przepis ten nie został sformułowany zgodnie z zasadami poprawnej legislacji wobec czego jego analiza jest skomplikowana i może budzić wątpliwości. Potocznie ogródek konsumpcyjny to miejsce spożywania potraw i napojów na zewnątrz punktów sprzedaży gastronomicznej. Pojęcie „ogródka” nie ma więc wprost związku z jakimkolwiek rodzajem budynku czy budowli. Należy moim zdaniem przyjąć ,że tzw. letnie ogródki jest bardzo pojemnym pojęciem. Należy jednakże przyjąć ,że przypisanie obiektowi budowlanemu charakteru „ogródka letniego” w rozumieniu MPZP wymaga spełnienia przez niego łącznie następujących cech: a) obiekt może być lokalizowany bezpośrednio przy istniejącym/funkcjonującym lokalu. Obiekt musi być funkcjonalnie z nim związany a wię zgodę na jego lokalizację powinien otrzymać wyłącznie właściciel/posiadacz lokalu; b) obiekt może być lokalizowany wyłącznie przy lokalach gastronomicznych; c) obiekt nie może powodować utrudnień dla ruchu (nie może być zlokalizowany na wydzielonych ciągach pieszych i rowerowych, na wjazdach na posesje , na wysokości wejść do posesji – bez zgody wspólnoty mieszkaniowej); d) obiekt musi mieć charakter „letni” co należy wiązać z terminem jego użytkowania np. analogicznym do okresów określonych w przepisach wewnętrznych dotyczących zajęcia pasa drogowego; e) obiekt ma umożliwiać konsumpcje „na wolnym powietrzu” co oznacza zakaz całkowitej zabudowy ścian;
Dodatkowo należy: - uwzględniać uwarunkowania wynikające z umów o dofinansowanie robót drogowych ze środków zewnętrznych, - uwzględniać przy podejmowaniu decyzji uwarunkowania wynikające z warunków gwarancji i rękojmi wykonawcy robót drogowych. - uwzględniać uwarunkowania wynikające z obowiązującego regulaminu utrzymania i czystości na obszarze miasta, - umożliwić dostęp do urządzeń obcych zlokalizowanych w pasie drogowym ich właścicielom; - nie zezwalać na jakikolwiek montaż elementów ogródka do podłoża ze względu na konieczność zapewnienia trwałości drogi