Narzędzia użytkownika

Narzędzia witryny


infrastruktura:drogi_publiczne

Zjazd nie jest częścią drogi

Kontrola sądów administracyjnych decyzji wydawanych na podstawie art.39 ust.3 u.d.p

Wymagania dla dróg dojazdowych istniejących

Opłata za zajęcie pasa drogowego za okres , w którym następuje zmiana stawek

Odmowa zgody na zajęcie pasa drogowego w terminie wczesniejszym niz data złożenia wniosku

Ograniczenia w zagospodarowaniu pasa drogowego ul. Kościuszki w Łebie na części zrewitalizowanej

Montaż tablic reklamowych na słupach oświetleniowych

Obiekty budowlane umieszczone w pasie drogowym przed dniem wejścia w życie ustawy o drogach publicznych

Szerokość jednojezdniowej drogi gminnej

WYCINKA DRZEW NA PODSTAWIE DECYZJI ZRID

Ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1496 z późn. zmianami)

Art. 20b 1. Lasy Państwowe, zarządzające nieruchomościami, o których mowa w art. llf ust. 1 pkt 6, na podstawie ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach, są obowiązane do dokonania nieodpłatnie wycinki drzew i krzewów oraz ich uprzątnięcia w terminie ustalonym w odrębnym porozumieniu między Lasami Państwowymi a właściwym zarządcą drogi. 2. Drewno pozyskane z wycinki drzew i krzewów, o której mowa w ust. 1, staje się nieodpłatnie własnością Lasów Państwowych. 3. Koszty wycinki drzew i krzewów w wieku do 20 lat oraz ich uprzątnięcia ponosi właściwy zarządca drogi.

Art.21. 1. Do gruntów rolnych i leśnych objętych decyzjami o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych. 2. Do usuwania drzew i krzewów znajdujących się na nieruchomościach objętych decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, z wyjątkiem drzew i krzewów usuwanych z nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków, nie stosuje się przepisów o ochronie przyrody w zakresie obowiązku uzyskiwania zezwoleń na ich usunięcie oraz opłat z tym związanych.

Norma określona w art.21 ust.2 wyłącza konieczność uzyskiwania zezwolenia na wycinkę drzew i krzewów oraz ponoszenia z tego tytułu opłat przez inwestora drogi publicznej dopiero po wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, skoro wyłączenie to dotyczy tych nieruchomości, które już objęto decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Nie można zatem dokonywać wycinki drzew i krzewów bez zezwolenia, przed wydaniem decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Po jej wydaniu taka wycinka bez zezwolenia jest oczywiście możliwa tylko wtedy, gdy decyzja ta stanie się ostateczna lub nadany jej zostanie rygor natychmiastowej wykonalności (M.Wolanin, Ustawa o o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Komentarz., Wyd. 2, Warszawa 2010 r.).

Skoro w takim przypadku jak to stwierdza ustawodawca „nie stosuje się przepisów o ochronie przyrody” to oznacza to ,że po wydaniu decyzji ZRID nie ma możliwości wszczęcia postępowania o wydanie zezwolenia na wycinkę drzew i krzewów bo wszczęcie postępowania następuje na wniosek osoby zainteresowanej zgodnie z dyspozycją Art.83 ust.1 ustawy o ochronie przyrody a ta norma prawna nie ma zastosowania w związku z Art.21 ust.2 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

Wyjątek stanowi tu postępowanie w sprawie usunięcia drzew i krzewów usuwanych z nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków przy czym pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków , o którym mowa w Art. 83 ust.1a ustawy o ochronie przyrody zastępowane jest opinią tego organu wydaną na podstawie Art.11d ust.3 w związku z Art.11d ust.1 pkt 8 lit f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

UMIESZCZANIE PLAKATÓW REKLAMOWYCH W PASIE DROGOWYM

Plakat umieszczony w pasie drogowym jest reklamą w rozumieniu przepisu art. 4 pkt. 23 ustawy o drogach publicznych, reklamą jest bowiem nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi, nie będący znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej ustawionym przez gminę. Szczególną formą plakatu jest plakat wyborczy , który należy do pojęcia materiału wyborczego, czyli zgodnie z kodeksem wyborczym jest to każdy pochodzący od komitetu wyborczego upubliczniony i utrwalony przekaz informacji mający związek z zarządzonymi wyborami, pochodzącego od komitetu wyborczego wyraźnie oznaczonego w tym materiale. Przepisy Kodeksu wyborczego nie precyzują formy zgody właściciela lub zarządcy nieruchomości na zajęcie pasa drogowego w celu umieszczenia w nim plakatu wyborczego. Plakat wyborczy, podobnie jak handlowy czy usługowy plakat reklamowy, nie jest użytecznie związany z ruchem drogowym i nie należy do infrastruktury drogowej, a zatem jego umieszczenie w pasie drogowym winno niewątpliwie zależeć od zgody zarządcy drogi (Wyrok WSA w Łodzi z 17.07.2015 r. III SA/Łd 449/15).

W sytuacji, gdy pas drogowy został zajęty bez zezwolenia na skutek umieszczenia tam określonego obiektu, to podmiotem, wobec którego powinna być skierowana decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej, jest co do zasady właściciel takiego obiektu. W orzecznictwie NSA przyjmuje się, że „stroną postępowania w przedmiocie umieszczenia reklamy w pasie drogowym, a zatem obowiązanym do uzyskania stosownej decyzji zarządcy drogi jest właściciel danej reklamy. On jest bowiem w tym zakresie podmiotem stosunku publicznoprawnego w relacjach z organem administracji publicznej. Zatem to właściciel reklamy umieszczonej w pasie drogowym bez zgody zarządcy drogi jest biernie legitymowany w postępowaniu w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, toczącym się w trybie przepisu art. 40 ust. 12 pkt 1 (ustawy o drogach publicznych)” - wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt II GSK 560/08, wyrok NSA z dnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt II GSK 803/10.

PRZEPISY KARNE:

Przepisy karne dotyczą osób faktycznie doknujących czynów niedozwolonych związanych z umieszczaniem ogłoszeń i reklam.

1. Zgodnie z Art. 63a § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1094 z późn. zmianami) kto umieszcza w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek albo wystawia je na widok publiczny w innym miejscu bez zgody zarządzającego tym miejscem, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Odpowiedzialność z art. 63a poniesie więc także osoba, która umieszcza ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek w miejscu co prawda nie publicznym. czyli niedostępnym ogółowi, ale za to wystawionym na widok publiczny, czyli w taki sposób, aby przedmioty określone w treści przepisu były widoczne dla nieokreślonej liczby osób, dodatkowo czyniąc to bez zgody tego, komu przysługuje tytuł prawny, wynikający z prawa własności, umowy najmu, dzierżawy, sprawowania zarządu itp.. do dysponowania tym miejscem w omawianym zakresie. np. umieszczenie ogłoszenia lub plakatu w gablocie, której dysponentem jest organizacja społeczna, wspólnota mieszkaniowa itp. bez zgody ich uprawnionego przedstawiciela, czy też naklejenie ogłoszenia, plakatu na ścianie cudzego budynku bez zgody jego właściciela lub zarządcy, jak też wykonanie tzw. graffiti bez odpowiedniej zgody. Nie popełnia wykroczenia z tego przepisu : - osoba, która umieści ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek w miejscu do tego przeznaczonym, a więc np. na tablicy ogłoszeń. słupie ogłoszeniowym itp. - osoba , która umieszcza wskazane w tym przepisie przedmiotów w miejscach innych niż publiczne za zgodą osoby posiadającej tytuł prawny do dysponowania tym miejscem.

2. Zgodnie z Art. 63b § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1094 z późn. zmianami) kto umieszcza reklamę, o której mowa w art. 4 pkt 23 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 460, 774 i 870) z naruszeniem warunków jej sytuowania określonych w art. 42a tej ustawy, o gabarytach większych niż dopuszczalne lub wykonane z wyrobów innych niż dopuszczalne, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Przepis ten będzie miał zastosowanie w przypadku umieszczania: - reklam przekraczających gabaryty lub wykonanych z materiałów niedopuszczalnych zgodnie z postanowieniami uchwały rady gminy o zasadach i warunkach sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabarytów, standardów jakościowych oraz rodzajów materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane podjętej zgodnie z dyspozycją art.37a ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, - reklam świetlnych lub o zmiennej treści lokalizowanych z naruszeniem zasad określonych w art.42a ustawy o drogach publicznych.

OKREŚLANIE GRANICY PASA DROGOWEGO

Zgodnie z art.4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1440 z póżn.zm.) zwanej dalej u.d.p. pasem drogowym jest wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą.

Ustawa o drogach publicznych stanowi podstawowy akt prawny regulujący kwestie związane z drogami i ich zarządzaniem, dlatego też pojęcia określone w art. 4 tej ustawy należy rozumieć w takim znaczeniu, jakie nadaje im ta ustawa także w odniesieniu do unormowań innych aktów prawnych, w których posłużono się tymi pojęciami (wyrok WSA w Lublinie z 17 października 2008 r.: I SA/Lu 338/08, CBOSA).

Pojęcie pasa drogowego jest szersze od pojęcia drogi i jego rozumienie można sprowadzić do stwierdzenia, że jest to grunt, na którym zlokalizowana jest budowla w postaci drogi, obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem i zabezpieczeniem i obsługą ruchu, urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą, zieleń przydrożna (wyrok WSA Warszawa z dnia 11-02-2015 sygn. I SA/Wa 1235/14). „Pas drogowy” jest pojęciem szerszym niż „droga”, a jego granice wynikają z rozstrzygnięć administracyjnych (wyrok WSA Wrocław z dnia 17-06-2008 sygn. I SA/Wr 167/08).

„Istotą definicji pasa drogowego jest wydzielenie liniami granicznymi gruntu, który stanowi pas drogowy. Zatem w celu wykazania granic pasa drogowego niezbędnym jest przedłożenie planu gruntu z wyraźnie zaznaczonymi liniami granicznymi tego gruntu, a nie granic działki ewidencyjnej, na której ten pas gruntu się znajduje (wyrok NSA (N) z dnia 17-06-2008 sygn. II GSK 171/08)

„…Nie jest cechą jedyną i wystarczającą dla uznania danego gruntu za część pasa drogowego stwierdzenie, że przylega on do drogi. Niezbędne jest ustalenie, że na gruncie tym znajdują się obiekty budowlane lub urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu lub z potrzebami zarządzania drogą (wyrok WSA Gdańsk z dnia 08-05-2014 sygn. III SA/Gd 227/14).

W oparciu o ustaloną linię orzecznictwa moim zdaniem można więc stwierdzić ,że:

1.Pasem drogowym jest nieruchomość gruntowa , na której znajduje się droga publiczna zaliczona na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg oznaczona w ewidencji gruntów i budynków jako użytek „dr”

„Normatywnie gruntowi określonemu jako pas drogowy w ustawie o drogach publicznych odpowiada wiernie użytek gruntowy o nazwie „drogi”, o którym mowa w § 68 ust. 3 pkt 7 lit. a i pkt 7 lit. a części 3 załącznika nr 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) - wyrok WSA Lublin z dnia 17-02-2012 SYGN. I SA/Lu 56/12, „linie graniczne” oznaczają linie ustalone w urzędowym dokumencie geodezyjnym ( wyrok WSA Poznań z dnia 14-01-2015 sygn. III SA/Po 537/14), W zakresie definicji pojęcia pasa drogowego, w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się. że przy wykładni art. 4 pkt 1 u.d.p. należy uwzględniać przepisy Kodeksu cywilnego ponieważ „z punktu widzenia prawa cywilnego pas drogowy stanowi nieruchomość w rozumieniu art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego” (Zob. wyroki NSA z dnia 10 czerwca 2008 r., II GSK 154/08 i z dnia 15 maja 2013 r., II GSK 300/12 i II GSK 444/12, oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 lipca 2007 r., VI SA/Wa 883/07, i wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 26 października 2011 r., III SA/Wr 97/11 i z dnia 17 listopada 2011 r., III SA/Wr 251/11, CBOSA)).

2.Pasem drogowym jest również tereny zajęte pod drogi publiczne na gruntach nie stanowiących własności gminy lub Skarbu Państwa przejmowane z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. na własność odpowiednio samorządu gminnego lub Skarbu Państwa.

„O przestrzennych granicach zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną rozstrzyga stan jej urządzenia w dacie 31 grudnia 1998 r. bądź sposób korzystania z niej (wyrok WSA Warszawa z dnia 03-04-2014 – sygn. I SA/Wa 1342/13).

„Użyte w przepisie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną określenie „droga publiczna” należy rozumieć w znaczeniu, jakie wynikało z definicji zawartej w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 1998 r.” (wyrok WSA Warszawa z dnia 05-08-2005 sygn. I SA/Wa 1205/04). Do 31 grudnia 1998 r. obowiązywała odmienna od obecnej definicja pasa drogowego - wydzielony pas terenu przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów oraz do ruchu pieszych wraz z leżącymi w jego ciągu obiektami inżynierskimi, placami, zatokami postojowymi oraz znajdującymi się w wyodrębnionym pasie terenu chodnikami, ścieżkami rowerowymi, drogami zbiorczymi, drzewami, krzewami oraz urządzeniami technicznymi związanymi z prowadzeniem i zabezpieczeniem ruchu.

„Zawarte w art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. sformułowanie „nieruchomości zajęte pod drogi publiczne” oznacza nieruchomości, na których urządzono drogę, którą następnie zaliczono do odpowiedniej kategorii dróg publicznych (Wyrok WSA w Warszawie z 13.02.2014 r. sygn.I SA/Wa 1247/13).

3. Pasem drogowym jest również teren przeznaczony na pas drogowy , którego granice ustalono w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Drogi publiczne ze względów funkcjonalno - technicznych dzielą się na klasy określone w warunkach technicznych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.). Wypełnieniem normy, o której mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, są przepisy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43. poz. 430 z późn. zm.).

Stosownie do dyspozycji § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia, przez linię rozgraniczającą drogę rozumie się przez to „granice terenów przeznaczonych na pas drogowy lub pasy drogowe ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a w wypadku autostrady - w decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady. W liniach rozgraniczających drogi na terenie zabudowy (ulicy) mogą znajdować się również urządzenia infrastruktury technicznej nie związane z funkcją komunikacyjną drogi”.

Dla odróżnienia art. 35 ust. 2 ustawy o drogach publicznych stanowi ,że „ W planach zagospodarowania przestrzennego województwa i miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego przeznacza się pod przyszłą budowę dróg pas terenu o szerokości uwzględniającej ochronę użytkowników dróg i terenu przyległego przed wzajemnym niekorzystnym oddziaływaniem”. Ten przepis mówi o „przyszłej” budowie i ma na celu zapewnienie rzeczywistej ochrony dla terenów przeznaczonych pod drogi , zabezpieczając przed zbywaniem takich gruntów bez wiedzy zarządcy drogi.

4.

Oznaczenie strefy bezpieczeństwa robót przy budynku zlokalizowanym bezpośrednio przy granicy pasa drogowego

Zgodnie z Art. 47 ustawy z dnia 9 lutego 2016 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290 z późn. zmianami):

1. Jeżeli do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych jest niezbędne wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości, inwestor jest obowiązany przed rozpoczęciem robót uzyskać zgodę właściciela sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu (najemcy) na wejście oraz uzgodnić z nim przewidywany sposób, zakres i terminy korzystania z tych obiektów, a także ewentualną rekompensatę z tego tytułu. 2. W razie nieuzgodnienia warunków, o których mowa w ust. 1, właściwy organ - na wniosek inwestora - w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, rozstrzyga, w drodze decyzji, o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości. W przypadku uznania zasadności wniosku inwestora, właściwy organ określa jednocześnie granice niezbędnej potrzeby oraz warunki korzystania z sąsiedniego budynku, lokalu lub nieruchomości. 3. Inwestor, po zakończeniu robót, o których mowa w ust. 1, jest obowiązany naprawić szkody powstałe w wyniku korzystania z sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu - na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym. 4. Zajęcie, na potrzeby budowy, pasa drogowego lub jego części może nastąpić po spełnieniu wymagań określonych w odrębnych przepisach.

Zgodnie z Art. 40 ustawy z dnia 23 sierpnia 2016 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1440 z późn.zm.):

1. Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c. 2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy: 1) prowadzenia robót w pasie drogowym; 2) umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego; 3) umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam; 4) zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie natomiast z art.22 ust.2 w/w ustawy

grunty położone w pasie drogowym zarząd drogi może oddawać w najem, dzierżawę albo je użyczać, w drodze umowy na cele związane z potrzebami obsługi użytkowników ruchu. Zarząd drogi może pobierać z tytułu najmu lub dzierżawy opłaty w wysokości ustalonej w umowie.

Zapewnienie bezpieczeństwa użytkowników drogi niewątpliwie zalicza się do celów związanych z potrzebami użytkowników ruchu a więc oznaczenie strefy bezpieczeństwa przy budynku może nastąpić na podstawie np. umowy użyczenia lub dzierżawy zawartej na podstawie art.22 ust.2 ustawy o drogach publicznych.

Z inna sytuacją mamy do czynienia gdy dla wykonania robót konieczne jest ustawienie rusztowań budowlanych , ustawienie sprzętu budowlanego czy złożenie materiałów budowlanych. W takim przypadku czynności te wymagają uzyskania zgody zarządcy na zajęcie pasa drogowego.

POBÓR OPŁAT ZA POSTÓJ W STREFIE PŁATNEGO PARKOWANIA

Podstawa do poboru opłat za postój w strefie płatnego parkowania jest Art.13b ustawy o drogach publicznych.

Płatność za parkowanie ma charakter administracyjny. Obowiązek ponoszenia opłat za pozostawienie pojazdu w strefie płatnego parkowania wynika z przepisów prawa, bez potrzeby jego konkretyzacji w drodze aktu indywidualnego np. decyzji (potwierdza to wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 07.12.2005 r., sygn. akt FSK 2580/04 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 26.07.2006 r., sygn. II SA/Sz 534/06). Osobie ,która nie uiściła opłaty nie służy więc prawo skorzystania z charakterystycznych dla postępowań administracyjnych instrumentów zaskarżenia. Nałożenie dodatkowej opłaty nie stanowi oddzielnego aktu organu administracyjnego, nie wymaga decyzji ani innej szczególnej formy prawnej. Oznacza to, że nie przysługują od jej „wymierzenia” żadne środki odwoławcze.

W sytuacji nieuregulowania opłaty za postój, obowiązek zapłaty opłaty dodatkowej powstaje wprost z mocy prawa i brak jest obowiązku doręczania zawiadomienia korzystającemu z pojazdu na terenie strefy płatnego parkowania. Działanie polegająca na umieszczaniu zawiadomienia za przednią wycieraczką pojazdu nie jest czynnością obowiązkową, a jedynie oświadczeniem osoby kontrolującej strefę płatnego parkowania, iż przedmiotowy pojazd w dacie i godzinie jego sporządzenia był zaparkowany we wskazanym miejscu bez wniesienia przepisanej prawem opłaty. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 07.12.2005 r., sygn. akt FSK 2580/04).

Nieuiszczenie opłaty uprawnia do nałożenia na korzystającego z drogi opłaty dodatkowej, której wysokość oraz sposób pobierania określa uchwała rada gminy.

Brak uregulowania opłaty dodatkowej w terminie 7 dni od daty zdarzenia skutkuje wszczęciem postępowania upominawczego, a następnie egzekucyjnego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami osoba zobowiązana do zapłaty opłaty dodatkowej może skutecznie zwolnić się z tego obowiązku wykazując w trakcie postępowania reklamacyjnego fakt uiszczenia opłaty w czasie postoju.

Upomnienie może określać również koszty dodatkowe. Koszty upomnienia wynikają z Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2001r. w sprawie wysokości kosztów upomnienia skierowanego przez wierzyciela do zobowiązanego przed wszczęciem egzekucji administracyjnej. Zgodnie z art. 15 § 2 Ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji: ,,Koszty upomnienia obciążają zobowiązanego i […] są pobierane na rzecz wierzyciela. Obowiązek uiszczenia kosztów upomnienia przez zobowiązanego powstaje z chwilą doręczenia upomnienia. […]”.

Delegacja ustawowa zawarta w art. 13f ust. 2 ustawy z 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r., nr 19, poz. 115), mówiąca, że rada miasta określa wysokość opłaty dodatkowej za nieuiszczenie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz sposób jej pobierania, nie uprawnia jej do upoważnienia innych osób do występowania w roli wierzyciela w sprawach dotyczących opłat dodatkowych za nieuiszczenie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania. Oznacza to, że burmistrz miasta w tych sprawach nie utracił roli wierzyciela, w rozumieniu art. 1a pkt 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Wyrok WSA w Gdańsku z 19 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1201/12). Zgodnie z art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985r. obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym opłata powinna zostać uiszczona. W przypadku pojazdu stanowiącego współwłasność kilku osób upomnienie może zostać przesłane do któregokolwiek z współwłaścicieli. Nie ma znaczenia, do którego właściciela – w przypadku wystąpienia kilku – wierzyciel skieruje upomnienie, bowiem zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego właściciele Ci ponoszą odpowiedzialność solidarną. Oznacza to możliwość skierowania upomnienia do któregokolwiek z nich. Osoba taka może bowiem zawsze zwrócić się z roszczeniem regresowym przeciwko pozostałym współwłaścicielom na zasadach prawa cywilnego.

Niezastosowanie się do obowiązku opłacenia opłaty za postój nie jest więc wykroczeniem.

Do poboru opłat i ich egzekucji nie jest więc konieczne np. posiadanie straży gminnej.

POBÓR OPŁAT ZA POSTÓJ NA PARKINGACH POZASTREFOWYCH NA TERENACH BĘDĄCYCH WŁASNOŚCIĄ GMINY

Podstawą poboru opłat jest uchwała właściwej rady gminy podjęta w oparciu o art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej oraz art. 18 ust. 2 pkt. 15 i art. 40 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym lub zarządzenie organu wykonawczego gminy o ile organ ten zostanie upoważniony do tego na podstawie art.4 ust.2 ustawy o gospodarce komunalnej.

Według postanowień art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego postanawiają o wysokości cen i opłat albo o sposobie ustalania cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego.

Oznacza to, że jeżeli nie wynika co innego z przepisów szczególnych, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mają obowiązek wykonać postanowienia zawarte w art. 4 ust. 1 pkt 2, o którym wyżej mowa, dotyczyć to także będzie usług w zakresie tworzenia parkingów miejskich.

Gmina prowadząca parking może za wynagrodzeniem zezwolić innym osobom na korzystanie z gruntu przez czasowe pozostawienie pojazdu. W takich przypadkach między prowadzącym parking a osobą pozostawiającą pojazd dochodzi do zawarcia umowy zbliżonej do umowy przechowania (art. 835 i nast. k.c.). Wówczas świadczący usługę „parkingową” obejmuje samochód w swoje władztwo i poprzez pobranie opłaty oraz wystawienie kwitu (dowodu przyjęcia pojazdu) zobowiązuje się strzec przed zniszczeniem lub utratą względnie pobiera opłatę za samo umożliwienie korzystania z wyznaczonego miejsca. Udostępnianie miejsc parkingowych na parkingach niestanowiących pasa drogowego za wynagrodzeniem jest odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Dla takiego parkingu powinien zostać ustalony i odpowiednio upubliczniony regulamin korzystania. Przykładowy regulamin (EuroPark Warszawa):

REGULAMIN PARKINGU

1. Poprzez wjazd na teren parkingu , użytkownik zawiera z …….. umowę o najem miejsca parkingowego na warunkach określonych w niniejszym Regulaminie. Umowa ulega zakończeniu z chwila wyjazdu z parkingu. W przypadku braku akceptacji warunków regulaminu parkingu , użytkownik powinien opuścić parking w przeciągu 5 (pięciu) minut.

2. Parking przeznaczony jest wyłącznie dla pojazdów , dla których uiszczono opłatę za czas parkowania oraz dla pojazdów posiadających specjalne zezwolenie na parkowanie w tej strefie.

3. Cennik i czas obowiązywania płatnego parkowania umieszczony jest na automacie pobierajacym opłaty. Opłata za parkowanie jest naliczana proporcjonalnie do czasu parkowania. Automat nie wydaje reszty. Opłate nalezy uiścić z góry.

4. Opłata dotyczy równiez pojazdów osób niepełnosprawnych oraz pojazdów posiadajacych zezwolenie na parkowanie na drogach publicznych.

5. Bilet lub karta abonamentowa musi być umieszczona do wglądu wewnątrz pojazdu za szybą w miejscu dobrze widocznym z zewnątrz.

6. Bilet lub karta abonamentowa jest ważna tylko dla danej strefy płatnego parkowania.

7. Parkowanie poza wyznaczonymi miejscami parkingowymi jest niedozwolone. Parkowanie w miejscach zarezerwowanych dozwolone jest tylko za specjalnym zezwoleniem.

8. Jakiekolwiek naruszenie powyższych warunków może spowodować naliczenie opłaty dodatkowej w kwocie 80 PLN i usunięcie oraz zatrzymanie pojazdu do momentu uregulowania należnych opłat. Koszt holowania i przechowywania ponosi właściciel pojazdu.

9. W przypadku nieuiszczenia opłaty dodatkowej w przeciągu 2 tygodni , do opłaty zostanie doliczona dodatkowa kara umowna w wysokości 150 PLN.

10. ……………. odpowiada za wszystkie szkody zawinione przez jej pracowników lub zleceniobiorców pod warunkiem natychmiastowego nie później jednak niż przed opuszczeniem parkingu, poinformowania o zaistnieniu jakiejkolwiek szkody. …………. nie odpowiada za szkody powstałe z winy innych użytkowników parkingu lub osób trzecich.

11. Użytkownik parkingu odpowiada za wszystkie szkody wyrządzone …………………. bądź osobom trzecim przez niego samego, jego pracowników,zleceniobiorców lub jego osoby towarzyszące. Ponosi on także odpowiedzialność za zawinione zanieczyszczenie parkingu. Użytkownik zobowiązany jest do niezwłocznego poinformowania …………… o zanieczyszczeniu nie później niż przed opuszczeniem parkingu.

12. Na parkingu zabronione jest: - palenie papierosów i używanie otwartego ognia, - mycie, odkurzanie samochodów, wymiana wody w chłodnicy lub oleju jak również zanieczyszczanie parkingu.

13. Na terenie parkingu obowiązują przepisy kodeksu drogowego.

14. Parking nie jest strzeżony i nie posiada żadnych zabezpieczeń przed dostępem osób trzecich. Korzystanie z parkingu odbywa się wyłącznie na własne ryzyko parkującego.

………………………………. Nazwa posiadacza parkingu

………………………. nr telefonu kontaktowego

W przypadku konieczności nałożenie opłaty dodatkowej na właściciela pojazdu posiadacz parkingu korzysta z ewidencji pojazdów i kierowców prowadzonej przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. W tym celu na podstawie art. 80c ust.4 ustawy o ruchu drogowym wnioskuje o udostępniane mu danych, wykazując swój uzasadniony interes w pozyskaniu tych danych.

W przypadku nie uiszczenia opłat, opłat dodatkowych i kar , w sytuacji, kiedy wyczerpują nam się polubowne możliwości wyegzekwowania należności pozostaje skierowanie sprawy na drogę sądową. Sąd najczęściej rozpatruje taką sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Postępowanie uproszczone jest stosowane w przypadku, kiedy mamy do czynienia z mniejszą wartością przedmiotu sporu oraz spraw o zapłatę czynszu za najem. Uproszczoność tego postępowania polega na tym, że ograniczeniu ulega postępowanie dowodowe, zaś większość pism można wnieść na specjalnych formularzach. W postępowaniu takim rozpoznać można np. roszczenia wynikające z umów, jeśli wartość przedmiotu sporu nie przekracza 10 tysięcy złotych. Pozew w postępowaniu uproszczonym wnosi się na specjalnym formularzu sądowym. Wówczas, odpowiedź na sprzeciw, zarzuty czy pozew musi być także wniesiony na odpowiednim formularzu. W tym rodzaju postępowania nie możemy, także, kumulować roszczeń - co oznacza, iż jeden pozew może dotyczyć tylko jednego roszczenia. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy mamy do czynienia z roszczeniami wynikającymi z jednej umowy. W postępowaniu uproszczonym niedopuszczalne są przekształcenia podmiotowe, nie przeprowadzimy także dowodu z opinii biegłego. Co do kosztów wniesienia pozwu - wysokość wpisu uzależniona jest od wartości przedmiotu sporu i nie jest ustalana procentowo, tylko kwotowo, i tak:

- Jeśli wartość przedmiotu sporu nie przekracza 2000 zł - powód uiszcza opłatę w wysokości 30 zł - Jeśli wartość przedmiotu sporu zawiera się w przedziałach >2000 - 5000 zł - 100 zł - Jeśli wartość przedmiotu sporu zawiera się w przedziałach > 5000 - 7500 zł - 250 zł - Jeśli wartość przedmiotu sporu zawiera się w przedziałach > 7500 - 10000 zł - 300 zł

BUDOWA PARKINGÓW ZADANIEM WŁASNYM GMINY

Przepisy Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym nie pozwalają na jednoznaczną konkluzję, czy budowa i utrzymanie parkingów publicznych należą do zadań własnych gminy. Zadaniem własnym gminy będzie natomiast zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego, a także zagospodarowania przestrzennego (art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 u.s.g.)

Stosownie do art. 6 u.s.g. wskazać należy, że do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Ponadto, zgodnie z art. 9 ust. 4 u.s.g., zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1 u.s.g., których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych, są zadaniami użyteczności publicznej. Łączna redakcja tych przepisów pozwala na wniosek, że zaspokajanie co do zasady wszelkich potrzeb wspólnoty lokalnej w zakresie budowy i eksploatacji publicznych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego należy do obligatoryjnych zadań gminy.

Na taką interpretację pozwala stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „Katalog zadań przewidzianych w art. 9 ust. 4 u.s.g. i art. 1 ust. 2 u.g.k. jest otwarty i zmienny, uwarunkowany cyklem życia mieszkańców, warunkami zewnętrznymi oraz ogólną sytuacją społeczno-gospodarczą, co wymaga dostosowywania świadczenia usług do tych zmian. Stwierdzenie, czy konkretnie świadczone usługi spełniają omówione przesłanki dokonywane być powinno w okolicznościach konkretnej sprawy, przez odniesienie ich do wyróżnionych cech tych zadań, wskazujących na ich wagę dla społeczności gminnej”. Uzasadnieniem podjęcia się przez gminę tego rodzaju zadań będzie istnienie niezaspokojonej potrzeby wspólnoty lokalnej i organizacja świadczenia usług na zasadzie powszechnej dostępności.

Zadaniem własnym gminy będzie zaspokajanie potrzeb wspólnoty lokalnej, w szczególności w odniesieniu do publicznych dróg, ulic, mostów i placów. Drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie stosownej decyzji właściciela drogi (np. w drodze uchwały rady gminy w stosunku do drogi będącej własnością gminy) do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych (art. 1 u.d.p.). Drogi publiczne (jak i ulice leżące w ich ciągu) obejmują drogi: krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne. Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

O charakterze drogi, jako wewnętrznej lub publicznej, decyduje przede wszystkim zaliczenie danej drogi do jednej z kategorii dróg publicznych. Przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 u.s.g. do zadań własnych gminy zalicza zadania dotyczące gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego, bez jednoznacznego ograniczenia tego zadania tylko do dróg, ulic, mostów czy placów publicznych, lub lokalizowanych w pasie drogi publicznej.

Stosownie do 8 ust. 1 u.d.p. drogi, parkingi i place przeznaczone do ruchu pojazdów niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami (parkingami) wewnętrznymi. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi, a także finansowanie ww. zadań należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu. Zarządcą lub właścicielem terenu, na którym zlokalizowane są parkingi niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym, może być gmina. Nie każda zatem droga gminna lub parking gminny będzie drogą lub parkingiem publicznym. Gmina będzie mogła utrzymywać lub zarządzać nie tylko drogami lub parkingami publicznymi, ale także będącymi jej własnością drogami lub parkingami wewnętrznymi, a ponadto będzie mogła budować tego rodzaju obiekty lub powierzać ich budowę osobom trzecim w drodze umowy. Sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony parkingów publicznych należą do zarządcy dróg (ulic), w pasie których lokalizowane są parkingi (np. zarządu województwa, zarządu powiatu lub wójta/burmistrza/prezydenta). W granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych (a zatem także budowanych w ich pasie parkingów), z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. W konsekwencji należy stwierdzić, że budowa i eksploatacja parkingów publicznych lokalizowanych w pasie publicznych dróg i ulic jest zadaniem własnym j.s.t. będącej właścicielem danej drogi lub ulicy. W przypadku miast na prawach powiatu, budowa i eksploatacja parkingów publicznych leżących w pasie dróg gminnych, powiatowych, wojewódzkich i krajowych będzie zadaniem własnym gminy. Zadaniem gminy będzie także budowa i eksploatacja parkingów położonych poza pasem dróg publicznych, jeżeli lokalizowane będą na terenie, którego zarządcą lub właścicielem będzie gmina.

Metody realizacji zadań j.s.t. w zakresie budowy i eksploatacji infrastruktury parkingowej

Zadania własne w zakresie budowy i eksploatacji parkingów gmina może wykonywać m.in. w formie samorządowego zakładu budżetowego. Konstrukcja prawna samorządowego zakładu budżetowego jest dopuszczalna wszędzie tam, gdzie możliwa jest odpłatność za świadczone usługi, a przychody ze sprzedaży tych usług pokrywają koszty działalności. Spłacanie ponoszonych kosztów przychodami z działalności stanowi odstępstwo od reguły niefunduszowania (art. 42 ust. 2 w zw. z ust. 4 u.f.p.), w świetle której środków publicznych, III. Ppp w praktyce pochodzących z poszczególnych tytułów, nie można wiązać z przeznaczeniem na sfinansowanie imiennie określonych wydatków.

Ograniczenie to nie obejmuje m.in. samorządowych zakładów budżetowych. Samorządowego zakładu budżetowego nie można uznać za przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Zakład budżetowy stanowi bowiem formę prawa budżetowego, a nie wykonywania działalności gospodarczej i mimo wyodrębnienia organizacyjnego, majątkowego i finansowego nie ma osobowości prawnej. Korzysta natomiast z osobowości prawnej Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, a zatem nie działa w imieniu własnym. Forma prawna zakładu budżetowego nie sprzyja prowadzeniu przez niego działalności w sposób ekonomiczny i konkurencyjny wobec innych funkcjonujących na rynku podmiotów.

Prowadzenie parkingu i pobieranie z tego tytułu opłat od użytkowników parkingu będzie działalnością gospodarczą. Prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie eksploatacji parkingu mieścić się będzie w pojęciu gospodarki komunalnej gminy. Gospodarka komunalna może być prowadzona przez gminę w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego (art. 2 u.g.k.). Uwarunkowania działalności gminy poprzez samorządowy zakład budżetowy zostały opisane powyżej. W przypadku zamiaru prowadzenia gospodarki komunalnej w formie spółki prawa handlowego, gmina może taką spółkę utworzyć bądź przystąpić do spółki już istniejącej (art. 9 ust. 1 u.g.k.). Spółka z udziałem gminy, wykonująca zadania z zakresu eksploatacji publicznych parkingów określa w regulaminie, wymagającym zatwierdzenia przez radę gminy, zasady korzystania z usług publicznych świadczonych przez spółkę, a także obowiązki spółki wobec odbiorców usług (art. 13 ust. 1 i 2 u.g.k.).

Gmina będzie mogła również w drodze umowy powierzyć wykonywanie zadań z zakresu budowy i eksploatacji parkingów osobom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z uwzględnieniem przepisów o finansach publicznych, w trybie przepisów u.p.p.p., przepisów u.k.r.b.u., przepisów u.p.z.p. oraz przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie albo na zasadach ogólnych. Wzajemne obowiązki stron regulować będzie umowa. Powierzenie wykonywania zadań z zakresu gospodarki komunalnej, o których mowa w art. 3ust. 1 u.g.k., często wiązać się będzie z udzieleniem zamówienia publicznego (w sytuacji, gdy gmina zobowiąże się do określonych płatności na rzecz przedsiębiorcy). Niekiedy wiązać się to będzie z przyznaniem przedsiębiorcy uprawnienia do pobierania opłat bezpośrednio od konsumentów usługi publicznej (np. w ramach ppp lub koncesji). Z tego względu ustawodawca przewidział, że do powierzenia przedsiębiorcy przez gminę wykonywania zadań z zakresu gospodarki komunalnej wymagane jest zastosowanie przepisów przewidujących konkurencyjne, otwarte i jawne zasady wyboru wykonawcy. Obowiązek stosowania przez gminę ww. ustaw nie będzie dotyczył powierzania przez gminę utworzonej przez nią jednostce organizacyjnej wykonywania zadań użyteczności publicznej drogą aktu kreującego tę jednostkę organizacyjną. Gmina będzie mogła jednak z utworzoną przez siebie jednostką organizacyjną zawierać umowy o realizację zadania publicznego.

W tym przypadku zobowiązana będzie zastosować przepisy u.p.z.p. Z obowiązku tego będzie zwolniona tylko wtedy, gdy zleci utworzonemu przez siebie podmiotowi zamówienie niemieszczące się w zakresie zadań, dla których gmina powołała tę jednostkę. Powierzenie przez gminę zadań do realizacji nie prowadzi do przeniesienia na podmiot będący stroną umowy odpowiedzialności publicznoprawnej za wykonywanie zadań własnych tej jednostki. Wynika to z publicznoprawnego charakteru zadań gminy określonych w u.s.g. oraz w przepisach prawa materialnego. Przeniesienie odpowiedzialności na inny podmiot, na płaszczyźnie publicznoprawnej, za wykonywanie zadań własnych gminy możliwe jest wyłącznie za pośrednictwem konstrukcji związku komunalnego. Umowa, którą opisuje art. 3 ust. 1 u.g.k., wymaga zatem wmontowania do jej treści instrumentów, za pomocą których gmina przekazująca wspomniane zadania mogłaby od gminy je przejmującej domagać się właściwego ich wykonania.

Podobnie jest w przypadkach dotyczących świadczenia usług. Umowy, o jakich napisano w art. 3 ust. 1 u.g.k., zawierane są na zasadach ogólnych, tj. na zasadach Kodeksu cywilnego i z zachowaniem zasady swobody umów, z uwzględnieniem przepisów regulujących procedury wyboru wykonawcy (przede wszystkim u.p.z.p., u.k.r.b.u.), a także poszczególne formy współpracy publiczno-prywatnej (u.p.p.p.).

Realizacja zadań j.s.t. w zakresie budowy i eksploatacji infrastruktury parkingowej w modelach ppp i koncesji – uwagi ogólne

Zadania z zakresu budowy i eksploatacji parkingów mogą być powierzane w drodze umowy partnerowi prywatnemu lub koncesjonariuszowi. Zakres zadań powierzanych stronie prywatnej w ramach ppp determinowany będzie przepisami u.d.p.

W przypadku zawarcia umowy o ppp, stosownie do art. 19 ust. 7 u.d.p., partner prywatny może wykonywać zadania zarządcy parkingu obejmujące: • pełnienie funkcji inwestora, • utrzymanie parkingu, a także nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń • zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, • realizację zadań w zakresie inżynierii ruchu, • wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających, • przeciwdziałanie niszczeniu parkingu i dróg przez ich użytkowników, • przeciwdziałanie niekorzystnym przeobrażeniom środowiska mogącym powstać lub powstającym w następstwie budowy lub utrzymania parkingu (jak i związanych z nim dróg), • dokonywanie okresowych pomiarów ruchu drogowego, • utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów.

Podkreślić należy, że wykładnia art.19 ust. 7 w związku z art. 20 u.d.p. pozwala na wniosek, że partnerowi prywatnemu mogą być powierzane zadania zarządcy drogi (parking) zarówno publicznej, jak i wewnętrznej, co oznacza, w odniesieniu do parkingów, możliwość powierzania partnerowi prywatnemu m.in. projektowania, budowy, finansowania i eksploatacji parkingów zlokalizowanych poza pasem drogi publicznej.

Z punktu widzenia przedsięwzięcia ppp kluczowego znaczenia nabiera możliwość powierzenia partnerowi prywatnemu funkcji inwestora, a więc podmiotu, który na własną odpowiedzialność zaprojektuje, sfinansuje roboty budowlane, zapewni ich realizację, a także nadzór nad procesem budowlanym. Podkreślić należy, że partner prywatny nie zawsze będzie musiał pełnić rolę inwestora.

Wskazuje na to dyspozytywny charakter art. 19 ust. 7 u.d.p., który umożliwia przekazanie partnerowi prywatnemu zarówno wszystkich, jak i tylko wybranych funkcji zarządcy parkingu spośród wymienionych w tym przepisie. Niekiedy zatem inwestorem pozostawać będzie publiczny zarządca drogi, który powierzy partnerowi prywatnemu do wykonania niektóre zadania składające się na obowiązki inwestora, pozostając ostatecznie odpowiedzialnym za własną inwestycję (a ponadto ewidencjonując inwestycję we własnym bilansie). Z punktu widzenia specyfiki ppp istotnego znaczenia nabiera również możliwość powierzenia partnerowi prywatnemu odpowiedzialności za utrzymanie parkingu i towarzyszącej mu infrastruktury. Utrzymanie parkingu obejmować będzie nie tylko bieżący nadzór nad jego substancją i obowiązek utrzymywania jej w stanie niepogorszonym, ale również konieczność ponoszenia wydatków na utrzymanie parkingu.

Ustawodawca dopuścił możliwość pobierania przez partnera prywatnego opłat za parkowanie (a także opłaty dodatkowej należnej z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania) pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania (art. 13h w zwz art. 13 ust. 1 u.d.p. ). Uprawnienie to służy zrekompensowaniu partnerowi prywatnemu kosztów związanych z budową i eksploatacją parkingu. Ponadto partner prywatny na zasadach określonych w umowie o ppp może otrzymać w najem, dzierżawę albo użyczenie nieruchomości leżące w pasie drogowym w celu wykonywania działalności gospodarczej (art. 22 ust. 2a u.d.p.). Wyraźną intencją ustawodawcy jest maksymalne ułatwienie partnerowi prywatnemu finansowania budowy i eksploatacji parkingów, poprzez przyznanie mu zarówno prawa do korzystania z nieruchomości położonych w pasie drogi w celu prowadzenia działalności gospodarczej, jak również przyznanie mu prawa do pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. Na tym tle pojawiają się dwie wątpliwości. Pierwsza z nich dotyczy tego, czy partner prywatny może pobierać opłaty za parkowanie pojazdów na parkingu położonym w strefie płatnego parkowania, ale poza pasem drogi publicznej. Druga zaś odnosi się do problemu tego, czy partner prywatny może pobierać opłaty za parkowanie na parkingu położonym poza strefą płatnego parkowania (w pasie lub poza pasem drogi publicznej). Odpowiedź na te pytania wymaga wyjaśnienia kilku podstawowych kwestii. Stosownie do art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., ponoszenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem parkującego pojazd. Obowiązek uiszczania opłat za parkowanie pojazdów jest obowiązkiem publicznoprawnym i powstaje z mocy samego prawa, bez konieczności wydawania w tym zakresie stosownej decyzji administracyjnej organu administracji publicznej. Obowiązek ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania winien być wykonany niezwłocznie po zaistnieniu określonego stanu faktycznego, z wystąpieniem którego u.d.p. wiąże ten obowiązek (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej – nieuiszczenia opłaty parkingowej). Dla realizacji obowiązku uiszczenia takich opłat (opłaty parkingowej, opłaty dodatkowej) nie jest konieczna jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego, np. decyzji. Co więcej, ustawodawca nie upoważnił organów administracji do wydawania takich aktów. Również przepisy u.d.p. stwierdzające, iż opłaty te są „pobierane”, a nie np. wymierzane, ustalane lub określane przez organ administracji, dodatkowo potwierdzają zasadność tego wniosku.

Należy wyraźnie podkreślić, że nawet oddanie w dzierżawę terenu pasa drogowego objętego strefą płatnego parkowania w celu urządzenia ogólnodostępnych miejsc parkingowych, nie wyłącza obowiązku ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów w tej strefie, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. Stosownie do uzasadnienia przedmiotowego wyroku, wskazać należy, że po wprowadzeniu strefy płatnego parkowania, umowa dzierżawy terenu w pasie drogi pod organizację parkingu nie może wyłączyć obowiązku publicznoprawnego wynikającego z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., a w związku z pozostawianiem pojazdów na takim terenie istnieje obowiązek uiszczenia na rzecz gminy opłat za korzystanie z drogi publicznej. Obowiązek uiszczania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., obciąża zatem także samego dzierżawcę korzystającego z parkingu.

W ocenie WSA w Gdańsku w cytowanej sprawie, odstąpienie od zasady poboru opłaty, o której mowa w art.13 ust. 1 pkt 1 oraz opłaty dodatkowej przez zarząd albo zarządcę drogi może mieć miejsce w sytuacji przekazania uprawnienia do poboru opłat partnerowi prywatnemu, w przypadku zawarcia umowy o partnerstwie III. Ppp w praktyce publiczno-prywatnym (art. 13h u.d.p.). Tylko w takiej sytuacji gmina nie byłaby uprawniona do poboru opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz opłat dodatkowych. Umowa o ppp musi jednak wyraźnie przewidywać prawo partnera prywatnego do pobierania opłat. W przypadku braku takiego zapisu w umowie, obowiązek uiszczania opłat za parkowanie pojazdów na rzecz gminy obciążać będzie wszystkich korzystających, a nie zwolnionych przepisami u.d.p., w tym samego partnera prywatnego.

Obowiązek, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., nie będzie dotyczył parkowania pojazdów poza pasem dróg publicznych lub nawet w pasie dróg publicznych, ale poza strefami płatnego parkowania. W tym pierwszym przypadku rozliczenia za parkowanie pojazdów regulować będzie tylko i wyłącznie umowa cywilnoprawna pomiędzy zarządcą parkingu, a korzystającym z niego. W takich przypadkach między prowadzącym parking, a osobą pozostawiającą pojazd dochodzi do zawarcia umowy zbliżonej do umowy przechowania (art. 835 i nast. k.c.). Wówczas świadczący usługę „parkingową” obejmuje samochód w swoje władztwo i poprzez pobranie opłaty oraz wystawienie kwitu (dowodu przyjęcia pojazdu) zobowiązuje się strzec przed zniszczeniem lub utratą, względnie pobiera opłatę za samo umożliwienie korzystania z wyznaczonego miejsca. Wysokość opłaty za parkowanie, katalog zobowiązanych do jej uiszczenia lub podmiotów zwolnionych z opłaty, warunki poboru opłaty, możliwe abonamenty, itp. ustalać będzie samodzielnie zarządca parkingu.

W tym zakresie nie będzie ograniczony przepisami dotyczącymi opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, w szczególności górną granicą jej wysokości. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby gmina uchwałą wydaną na podstawie art. 13b ust. 3, objęła również parkingi położone poza pasem dróg publicznych, których sama jest właścicielem lub zarządcą. Dopuszczalne jest także stworzenie dla takich parkingów innych zasad niż obowiązujące dla strefy płatnego parkowania. Natomiast w przypadku parkowania pojazdów w pasie dróg publicznych, ale poza strefą płatnego parkowania, gmina nie ma podstawy prawnej do pobierania opłat za parkowanie. Przeciwny wniosek wypaczałby jakikolwiek sens ustawowego regulowania uprawnień gminy w zakresie pobierania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania, w szczególności dopuszczałby obejście ustawowych ograniczeń wysokości opłaty.

Skoro gmina nie ma uprawnienia do pobierania opłaty za parkowanie pojazdów w pasie drogi publicznej poza strefą płatnego parkowania, to nie będzie mogła również takiego uprawnienia przekazać partnerowi prywatnemu (reguła nemo plus iuris).

Jeżeli gmina przewiduje powierzenie partnerowi prywatnemu budowy i eksploatacji parkingu położonego w pasie drogi publicznej, to będzie mogła wynagradzać partnera prywatnego tylko i wyłącznie z gminnego budżetu, chyba że ustanowi strefę płatnego parkowania i przyzna partnerowi prywatnemu w umowie, stosownie do art. 13h u.d.p., prawo dopobierania opłaty, o której mowa w art. 13, ust. 1 pkt u.d.p.

W takiej sytuacji w zakresie ustalenia wysokości stawek opłaty, stosowanych abonamentów oraz systemu poboru opłat partner prywatny związany będzie przepisami uchwały rady gminy w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania. Partner prywatny będzie uprawniony jedynie do pobierania opłaty. Pobierane opłaty stanowić będą przychód partnera prywatnego (art. 40a ust. 1a u.d.p.).

W przypadku budowy lub eksploatacji parkingu położonego poza pasem drogi publicznej (a także ulic lub placów położonych w pasie dróg publicznych) partner prywatny nie będzie związany ani przepisami u.d.p., ani przepisami prawa miejscowego w zakresie ustalenia stawek opłat za parkowanie czy systemami poboru opłaty. Relacje partnera prywatnego z klientami będą regulować jedynie postanowienia każdorazowo zawieranych umów.

Ewentualna ingerencja gminy w relacje partner prywatny – klient może mieć podstawę jedynie w przepisach umowy o ppp.

Niepokojący jest brak w u.d.p. odniesień do u.k.r.b.u., jako równoważnej do ppp formuły realizacji przedsięwzięć z zakresu budowy i eksploatacji parkingów.

Pomimo zasadniczego podobieństwa instytucji ppp i koncesji, ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie w u.d.p. odniesień do u.k.r.b.u. tylko i wyłącznie w zakresie budowy i eksploatacji autostrad płatnych lub dróg ekspresowych (art. 13a pkt 5 u.d.p.), świadczenia usług operatora systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych (art. 13hd ust. 2 u.d.p.), lub wykonywania zadań związanych z zarządzaniem i utrzymywaniem kanałów technologicznych lokalizowanych w pasie dróg (art. 39 ust. 8 u.d.p.). Brak natomiast przepisów przyznających koncesjonariuszom prawo do pełnienia wybranych czynności zarządcy drogi, pobierania opłat za parkowanie w pasie dróg publicznych w strefie płatnego parkowania czy możliwości wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości w pasie drogi na prowadzenie działalności gospodarczej związanej z przedmiotem koncesji, tj. analogicznych uprawnień przyznanych partnerowi prywatnemu. Omawiane braki w u.d.p. nie mogą być zamierzonym celem ustawodawcy, albowiem nic ich nie uzasadnia.

O ile ppp będzie częściej stosowanym modelem do realizacji dróg publicznych, o tyle koncesja będzie wygodną formą budowy parkingów. Praktyka stosowania prawa również przemawia za prymatem u.k.r.b.u. nad u.p.p.p., jeżeli za przedmiot oceny brać liczbę zawartych umów i prowadzonych postępowań na budowę i eksploatację parkingów. Z tych względów należy się raczej przychylić do argumentu przemawiającego za stosowaniem u.k.r.b.u. do budowy i eksploatacji parkingów na zasadzie analogii do ppp, a przez to rozciągnięcia zastosowania art. 13h, art. 19 ust. 7, art. 22 ust. 2a i art. 40a ust. 1a u.d.p. również na umowy koncesji na roboty budowlane lub koncesji na usługi.

Ponadto, w przypadku budowy i eksploatacji parkingów zlokalizowanych poza pasem dróg publicznych, zastosowanie przepisów u.k.r.b.u., z uwagi na art. 3 ust. 1 u.g.k., będzie nie tylko dopuszczalne, ale niekiedy wręcz konieczne.

ZASADY ZATRZYMANIA I POSTOJU NA DROGACH POZA SPP

Zasady te reguluje ustawa prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którą postój dozwolony jest w miejscach i warunkach, w których samochód stoi i jest z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących nie powodując zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia. Kierujący pojazdem, zatrzymując pojazd na jezdni, jest obowiązany ustawić go jak najbliżej jej krawędzi oraz równolegle do niej. Poza obszarem zabudowanym, pozostawiony na drodze pojazd powinien znajdować się, jeżeli to tylko możliwe, poza jezdnią. Kierujący pojazdem jest obowiązany stosować sposób zatrzymania lub postoju wyznaczony znakami drogowymi. W czasie postoju kierowca jest obowiązany zabezpieczyć pojazd przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować inne środki ostrożności niezbędne do uniknięcia wypadku. 3.1 Parkowanie na chodniku Sposób zatrzymania lub postój pojazdu na chodniku jest uzależniony od oznakowania pionowego lub poziomego albo podyktowany ogólnymi warunkami bezpieczeństwa na drodze.

Pierwszy sposób dotyczy wjazdu jednym bokiem pojazdu na chodniku, gdy drugi bok pozostawiony jest na jezdni, pod warunkiem, że nie ma znaków zakazujących zatrzymywania i postoju a chodnik jest na tyle szeroki, że pieszy ma do swojej dyspozycji nie mniej niż półtora metra chodnika.

Drugi sposób parkowania - polegający na parkowaniu kołami przedniej osi pojazdu na chodniku (koła tylnej osi pozostają na jezdni) - jest dopuszczony przy spełnieniu łącznie trzech warunków: 1) na danym odcinku nie obowiązuje zakaz zatrzymywania i postoju, 2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych nie powinna utrudniać im ruchu i nie może być mniejsza niż 1,5 m oraz 3) pojazd umieszczony w taki sposób nie może tamować ruchu pojazdów na jezdni.

Trzeci sposób parkowania polega na parkowaniu całego samochodu na chodniku przy krawędzi jezdni. Parkowanie w ten sposób jest możliwe, o ile postawienie samochodu na chodniku spowoduje pozostawienie dla pieszych takiej szerokości chodnika, która nie utrudni im ruchu i nie jest mniejsza niż 1,5 m. Należy pamiętać, że chodnik nie może mieć ograniczników - pachołków lub łańcuchów odgradzających chodnik od jezdni, gdyż zaparkowanie zmusza kierowcę do jazdy wzdłuż chodnika, co jest zabronione. 3.2 Parkowanie na jezdni Miejsca w których pojazd może się zatrzymać (powyżej 10, 15 metrów od różnych punktów krytycznych na jezdni) zgodnie z Art. 49. prawo o ruchu drogowym: 1) 10 m od przejazdu (kolejowego/tramwajowego) lub skrzyżowania 2) 10 m przed przejściem dla pieszych lub przejazdem na przejściu, 3) 10 m przed sygnałem drogowym, (jeżeli zostałyby one zasłonięte przez pojazd – zabronione) 4) 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek (wyłączając przystanek na całej długości zatoki - zabronione)

P-17 linia przystankowa: Wyznacza na jezdni miejsce przystanku i oznacza zakaz zatrzymywania sie innych pojazdów na przystanku. Obowiązuje na całej długości linii.

5) 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu; Przy poszukiwaniu miejsca należy zwrócić uwagę na znaki poziome (umieszczone na jezdni): • nie wybierać miejsc wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli zmusiłoby to innych kierujących pojazdami wielośladowymi do najeżdżania na tę linię; • zabrania się też postoju na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni i na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni; Zabrania się zatrzymania pojazdu na jezdni: • przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania lub postoju pojazdu na obszarze zabudowanym na drodze jednokierunkowej lub na jezdni dwukierunkowej o małym ruchu; • na pasie między jezdniami; 3) na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów oraz w śluzie rowerowej, z wyjątkiem roweru. Zabrania się postoju: 1) w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej; 2) w miejscu utrudniającym dostęp do lub wyjazd innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu 3) przed i za przejazdem kolejowym, po obu stronach drogi, na odcinku od przejazdu kolejowego do słupka wskaźnikowego z jedną kreską; 4) w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu; 5) na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 t lub o długości przekraczającej 12 m, poza wyznaczonymi w tym celu parkingami. Zabrania się zatrzymania lub postoju pojazdu na autostradzie lub drodze ekspresowej w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Jeżeli unieruchomienie pojazdu nastąpiło z przyczyn technicznych, kierujący pojazdem jest obowiązany usunąć pojazd z jezdni oraz ostrzec innych uczestników ruchu. Zakaz zatrzymania lub postoju pojazdu nie dotyczy unieruchomienia pojazdu wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego. • Znak zakazu B-36 a postój na chodniku: Zakaz zatrzymywania się wynikający ze znaku drogowego B-36 dotyczy także chodnika czyli wynika wprost z definicji drogi, a więc zakazane jest zatrzymywanie się za tym znakiem na chodniku, choćby były spełnione warunki określone w art. 47 ust. 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, chyba że pod znakiem jest umieszczona tabliczka informacyjna „nie dotyczy chodnika”. Zgodnie z § 2 ust. 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, napis lub symbol umieszczony na tabliczce pod znakiem drogowym stanowi integralną część znaku, zaś znaki zakazu obowiązują na drodze, na której są umieszczone, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Zakaz wyrażony znakiem B-35 „zakaz postoju” lub B-36 „zakaz zatrzymywania się” dotyczy tej strony drogi, po której znak się znajduje, z wyjątkiem miejsc, gdzie za pomocą znaku dopuszcza się postój lub zatrzymanie, czyli dotyczy nie tylko jezdni, ale i chodnika (według legalnej definicji „drogi”). Inaczej mówiąc, zakazane jest zatrzymywanie się za znakiem B-36 umieszczonym po prawej stronie drogi nie tylko na jezdni, ale także na chodniku. Wyjątkowo pod znakiem B-36 może być umieszczona tabliczka T-25c oznaczająca odwołanie zakazu. Wynika stąd, że od miejsca lokalizacji znaku B-36 do odwołania zakazu zatrzymywania się, kierujący pojazdem nie może parkować samochodu osobowego na chodniku przy krawędzi jezdni nawet wówczas, gdyby okazało się, że postawiony w ten sposób samochód nie spowoduje w żaden sposób utrudnień w ruchu pieszym, a szerokość chodnika pozostawionego pieszym będzie nie mniejsza niż 1,5 m. Parkowanie w takim miejscu jest możliwe tylko wówczas, gdyby zatrzymanie pojazdu zostało dopuszczone innym znakiem, w szczególności umieszczoną pod znakiem B-36 tabliczką „nie dotyczy chodnika”. (Do dnia 1 lipca 1999 r. zakaz zatrzymywania wynikający ze znaku B-36 obowiązywał tylko na jezdni, a więc nie dotyczył części drogi, która nie była jezdnią, a w szczególności nie dotyczył chodnika). Jeżeli nie ma potrzeby utrzymywania zakazu aż do najbliższego skrzyżowania, wówczas należy zastosować znak uchylający zakaz. Zasady i sposób uchylania zakazów wyrażonych znakami od B-35 do B-38.

B-35 zakaz postoju: Znak ten oznacza, że: zabrania się postoju trwającego dłużej niż czas określony napisami na znaku lub pod znakiem. Jeżeli czas ten jest nieokreślony, to zabrania się postoju trwającego dłużej niż 1 minutę, znak obowiązuje całą dobę, jeżeli okres doby jest nieokreślony, znak dotyczy tej strony jezdni, na której jest ustawiony. W niektórych przypadkach do znaku dołącza się tabliczkę określającą jakich grup pojazdów znak ten dotyczy, bądź nie dotyczy. Znak obowiązuje do najbliższego skrzyżowania, chyba, że na drodze dwujezdniowej droga odgałęziająca znajduje się tylko z lewej strony i nie ma bezpośredniego połączenia z prawą jezdnią lub zakaz wyrażony przez znak został wcześniej odwołany znakiem odwołującym ten zakaz.

B-36 zakaz zatrzymywania się Znak ten zabrania zatrzymywania pojazdu. Jeżeli nie określono zakresu doby w jakim on obowiązuje, wówczas wynosi on całą dobę. Zakaz dotyczy tej strony jezdni, na której został umieszczony. Na odcinkach drogi, na których obowiązuje ten znak kierującemu pojazdem nie wolno zatrzymać pojazdu, nawet na chwilę, chyba że wynika to z warunków ruchu drogowego lub zaistniałej sytuacji drogowej. Do znaku mogą być dołączane różne tabliczki precyzujące działanie tego znaku. Znak obowiązuje do najbliższego skrzyżowania, chyba, że na drodze dwujezdniowej droga odgałęziająca znajduje się tylko z lewej strony i nie ma bezpośredniego połączenia z prawą jezdnią lub zakaz wyrażony przez znak został wcześniej odwołany znakiem odwołującym ten zakaz.

T-25a tabliczka wskazująca początek zakazu postoju lub zatrzymywania (strzałka do góry początek /strzałka w dół koniec)

T-25b tabliczka wskazująca kontynuację zakazu postoju lub zatrzymywania

T-25c tabliczka wskazująca odwołanie zakazu postoju lub zatrzymywania 3.3 Zachowanie się na drodze – hierarchia znaków: Z zasad zachowania się na drodze wskazanych w art. 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym wynika, że każdy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze (na jezdni i chodniku) powinna w pierwszej kolejności stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli. Jeśli na drodze nie ma osób wydających polecenia i sygnały, to należy stosować się do sygnałów świetlnych zlokalizowanych na drodze. Jeżeli na drodze nie ma ani osoby dającej polecenia i sygnały, ani sygnałów świetlnych, to należy stosować się do znaków drogowych. Dopiero w ostatniej kolejności, czyli w razie braku poleceń i sygnałów nadawanych przez osobę kierującą ruchem, braku sygnałów świetlnych i braku odpowiedniego znaku drogowego, należy stosować dyrektywy zawarte w przepisach ruchu drogowego. Opisana hierarchia zachowania się przesądza oczywiście zasady rozwiązywania sytuacji, gdy występuje kolizja między zachowaniami wynikającymi z kilku dyrektyw. W szczególności, skoro znakom drogowym przysługuje pierwszeństwo przed przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym, to zachowanie uczestnika ruchu wynikające z tego znaku (zakaz, nakaz) wyłącza dozwolone zachowanie wynikające z przepisu. Oznacza to więc, że kierujący pojazdem - w razie konieczności zatrzymania się lub postoju pojazdu na drodze - jest zobowiązany w pierwszej kolejności stosować się do umieszczonych na drodze znaków drogowych, a dopiero, gdy takich znaków nie ma, powinien kierować się regulacjami zawartymi w oddziale 2 „zatrzymanie i postój” ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Dyrektywa, możliwości zatrzymania się lub postoju na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru lub roweru pod warunkiem pozostawionej przestrzeni dla pieszych umożliwiającej im ruch czyli nie mniejszej niż 1,5 m, może być przez kierującego pojazdem stosowana tylko wówczas, gdy nie pozostaje w sprzeczności z dyrektywą wyrażoną znakiem drogowym dotyczącym zatrzymywania się i postoju.

Od 14 lutego 2014 r. weszła nowelizacja ustawy Prawo o ruchu drogowym, a z nią rozporządzenie ministra infrastruktury, który nakazał miejsca w strefie płatnego parkowania oznaczyć dodatkowo oznakowaniem poziomym. W związku z tym wszystkie miejsca, które nie podlegały takiemu oznakowaniu, są wykorzystywane przez kierowców do „bezpłatnego” parkowania. Ustawienie samochodu poza miejscem wyznaczonym oznakowaniem poziomym powoduje w tej chwili zaniechanie uiszczania opłat przez kierowców z jednej strony, z drugiej strony nie wyklucza stosowania się do zakazów i nakazów obowiązujących na drogach.

Do 14 lutego 2014 roku, czyli według starych zasad, opłata za postój w miejskich strefach płatnego parkowania niestrzeżonego była opłatą obligatoryjną, niezależną od tego, w jakim miejscu kierujący pozostawił swój pojazd. Jedynym obowiązkiem kierowcy było zaparkowanie pojazdu w takim miejscu, aby spełniało ono ogólne wymogi określone w art. 49 ust. 2 ustawy – prawo o ruchu drogowym (np. zakaz postoju w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej; zakaz postoju w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazdu, i inne przypadki). Niejednokrotnie organy zarządzające ruchem w miastach na prawach powiatu (tj. prezydenci miast) wyznaczały dodatkowo miejsca postojowe znakami pionowymi D-18 („parking„) z odpowiednimi tabliczkami uzupełniającymi T-30 wskazującymi właściwy sposób postoju pojazdu (np. skośnie, równolegle, prostopadle i inne) oraz znakami poziomymi (znak P-18 „stanowisko postojowe”, znak P-19 „linia wyznaczająca pas postojowy„).

D-18 Parking: oznacza miejsce przeznaczone do postoju lub parkowania pojazdów silnikowych. W przypadku, gdy wyznaczenie postoju na chodniku lub jezdni jest inne, niż równolegle do jej krawędzi, to sposób ten jest przedstawiony na odpowiedniej tabliczce

T-30: tabliczka wskazująca sposób ustawienia pojazdu względem krawędzi jezdni

4 P-18 stanowisko postojowe: wyznacza miejsca przeznaczone do postoju pojazdów

P-19 linia wyznaczająca pas postojowy: wyznacza pas przeznaczony na postój pojazdów wzdłuż krawędzi jezdni lub oddziela od niej zatokę postojową

Od oznakowania tymi znakami nie uwarunkowano też obowiązku wniesienia opłaty za postój w strefie płatnego parkowania. Niezależnie od tego, czy parkujący pojazd pozostawiał go na miejscu oznakowanym (znakami pionowymi i poziomymi) czy też nieoznakowanym, był zobligowany do wniesienia stosownej opłaty proporcjonalnej do czasu postoju w obrębie strefy płatnego parkowania. Ważnym elementem infrastruktury parkingowej oraz uiszczania opłat w SPP to wydzielenie miejsc do postoju pojazdów, które zgodnie rozporządzeniem Ministra infrastruktury z dn. 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie: stanowiska postojowe dla samochodów osobowych powinny mieć co najmniej szerokość 2,3 m i długość 5 m, przy czym dla samochodów użytkowanych przez osoby niepełnosprawne szerokość stanowiska powinna wynosić co najmniej 3,6 m i długość 5 m. W pozostawienia pojazdu wzdłuż jezdni: długość miejsca postojowego powinna wynosić co najmniej 6 m a szerokość co najmniej 3,6 m, z możliwością jej ograniczenia do 2,3 m w przypadku zapewnienia możliwości korzystania z przylegającego dojścia lub ciągu pieszo-jezdnego. Stanowiska postojowe i dojazdy manewrowe dla samochodów osobowych powinny mieć nawierzchnię utwardzoną lub co najmniej gruntową stabilizowaną, ze spadkiem zapewniającym spływ wody (§ 21 ust. 2 Rozporządzenia). 3.4 Nieoznaczone miejsce postojowe – kryteria Jeżeli płatne miejsce postojowe musi być oznakowane znakiem poziomym i pionowym, to jeśli wybrane przez kierowcę miejsce postoju nie zostanie oznakowane w sposób właściwy takim oznakowaniem należy uznać, że miejsce to nie może zostać zakwalifikowane jako miejsce spełniające wymogi stanowiska postojowego w myśl nowelizacji rozporządzenia obowiązującej od 14 lutego 2014 roku. Tym samym naliczenie opłaty za postój w takim miejscu lub nałożenie opłaty dodatkowej wskutek nieuiszczenia opłaty za postój będą niemożliwe. Zarządcy dróg w miastach na prawach powiatu w celu naliczenia opłaty za postój, muszą precyzyjnie oznakować znakami pionowymi i poziomymi wszystkie miejsca, na których postój jest możliwy w przeciwnym razie właściciel lub użytkownik pojazdu będzie miał prawo do skorygowania decyzji na swoją korzyść. Poza strefą płatnego parkowania oraz w jej obrębie istnieje możliwość pozostawienia samochodu, w miejscu niezagrażającym bezpieczeństwu osób oraz innych pozostawionych pojazdów. Przy wyborze takiego miejsca warto jest zwrócić uwagę na wszystkie czynniki kwalifikujące takie miejsce do bzpiecznego pozostawienia samochodu. Po wejściu w życie nowelizacji rozporządzenia dotyczącego oznakowania strefy płatnego parkowania – zarządcy dróg miejskich egzekwują należności z tytułu opłat za postój w strefie parkowania w miejscach, które nie zostały wyznaczone odpowiednimi znakami. Jeżeli już zostaniemy ukarany czy opłatą dodatkową czy mandatem – ważne jest udokumentowanie miejsca postoju zdjęciami, które będą pomocne w postępowaniu odwoławczym.

Poradnik ochrony chodników przed parkowaniem

Szerokość użytkowa chodników

Zgodnie z § 1 ust.3 pkt 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz.124 z późn. zmianami) ten akt prawny obok przepisów Prawa budowlanego, przepisów o drogach publicznych oraz przepisów odrębnych, a także ustaleń Polskich Norm zapewnia w szczególności: - odpowiednie warunki użytkowe zgodne z przeznaczeniem drogi publicznej; - niezbędne warunki do korzystania z drogi publicznej przez osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich. W szczególności Rozporządzenie to w § 44 stanowi ,że: 1. Chodnik powinien mieć szerokość dostosowaną do natężenia ruchu pieszych, z zastrzeżeniem ust. 3. 2. Szerokość chodnika przy jezdni lub przy pasie postojowym nie powinna być mniejsza niż 2,0 m, a w wypadku przebudowy albo remontu drogi dopuszcza się miejscowe zmniejszenie szerokości chodnika do 1,25 m, jeżeli jest on przeznaczony wyłącznie do ruchu pieszych. 3. Szerokość chodnika powinna być odpowiednio zwiększona, jeżeli oprócz ruchu pieszych jest on przeznaczony do usytuowania urządzeń technicznych w szczególności podpór znaków drogowych, słupów, drzew, wejść lub zjazdów utrudniających ruch pieszych. 4. Szerokość chodnika odsuniętego od jezdni lub szerokość samodzielnego ciągu pieszego nie powinna być mniejsza niż 1,5 m, a dopuszcza się miejscowe zmniejszenie szerokości chodnika do 1,0 m, jeżeli jest on przeznaczony wyłącznie do ruchu pieszych. 5. Długość chodnika usytuowanego w ciągu przejść dla pieszych między jezdniami lub między jezdnią a torowiskiem tramwajowym powinna wynosić nie mniej niż 2,0 m. 6. Urządzenia na chodniku, w szczególności podpory znaków drogowych, słupy oświetleniowe należy tak usytuować, aby nie utrudniały użytkowania chodnika, w tym przez osoby niepełnosprawne.

Szerokość użytkowa chodników a wymagania w stosunku do osób niepełnosprawnych

W rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, zapisano, że urządzenia i obiekty (podpory znaków drogowych, słupy oświetleniowe) znajdujące się na chodniku należy tak umieszczać, aby nie utrudniały użytkowania chodnika przez osoby niepełnosprawne. W rozporządzeniu dotyczącym warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, podano wymagania odnośnie do usytuowania, wykonania i zamocowania tablic informacyjnych, gablot reklamowych, wystaw sklepowych, daszków, balkonów, zewnętrznych schodów i pochylni, wpustów kanalizacyjnych itp. tak, aby nie stanowiły zagrożenia bezpieczeństwa dla pieszych, użytkowników budynków i osób trzecich, w tym osób z dysfunkcja narządu wzroku. W rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych i ich usytuowanie, a także w rozporządzeniu w sprawie w warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie, sformułowano też wymagania odnośnie do maksymalnego, ze względu na osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich, pochylnia podłużnego chodników, ciągów pieszych i pochylni, a także wskazania konieczności stosowania nawierzchni szorstkich oraz nawierzchni odróżniających się kolorem i fakturą. Te ostatnie - ze względu na osoby słabowidzące i niewidome. Niestety, w obu ww. rozporządzeniach podano, że szerokości przeznaczonego wyłącznie dla ruchu pieszego chodnika, ciągu pieszego, dojścia do budynku nie powinny być mniejsze niż 1,5 m. Z przepisów innych krajów wynika, że minimalna szerokość chodnika (ciągu pieszego, ścieżki) zapewniająca wygodne i bezkolizyjne poruszanie się wszystkich pieszych, w tym osób na wózkach inwalidzkich, to 2 m. Dopuszcza się przy tym lokalne zwężenia do 1 m. W polskich rozporządzeniach brak jednoznacznego wskazania i stwierdzenia utrudnień i niebezpieczeństw, jakie mogą powodować parkujące na chodnikach samochody, a w ślad za tym - określenia sposobu i zasad ich ograniczenia.

Warunki, jakie powinny być zapewnione na przejściach dla pieszych w poziomie jezdni i bezkolizyjnych, sformułowane zostały w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie . Mowa w nim o eliminowaniu wszystkich różnic wysokości w obrębie przejścia w poziomie - zapewnieniu odpowiedniej szerokości wysepek dzielących, wykonywaniu na całej szerokości przejścia ramp niwelujących różnice wysokości między chodnikiem a jezdnią a wysepką dzielącą, torowiskiem tramwajowym itp. Odnośnie do przejść bezkolizyjnych zawarto przepis o konieczności wyposażenia ich w pochylnie, jeżeli w odległości do 200 m nie ma innego przejścia przez jezdnię dostosowanego do wymagań osób na wózkach inwalidzkich. Warunki, jakie powinny spełniać pochylnie, podane są w dalszych paragrafach tego rozporządzenia, a także w rozporządzeniach o budynkach i obiektach drogowych. W tym ostatnim wskazano także wyraźnie na konieczność zapewnienia dojść do kładek nad drogami, liniami tramwajowymi, kolejowymi i do tuneli przeznaczonych dla ruchu pieszych - pochylniami pod drogą. Niewykonanie pochylni warunkowane jest zapewnieniem osobom niepełnosprawnym możliwości przekraczania przeszkody w poziomie, w odległości nie większej niż 200 m. Podobnie pochylnie lub schody i pochylnie powinny prowadzić na chodnik wzdłuż mostów.

W rozporządzeniu zapisano, ze wraz z sygnałami świetlnymi mogą być stosowane sygnały dźwiękowe w postaci brzęczków, buczków albo komunikatów słownych oraz urządzeń wibracyjnych na sygnalizatorach. Przepis rozporządzenia nie jest jednoznaczny i nie obliguje do powszechnego stosowania sygnalizacji dźwiękowej. Ponadto dopuszczenie stosowania komunikatów słownych jest co najmniej dyskusyjne z punktu widzenia przepisów innych krajów, a zwłaszcza Unii Europejskiej i ze względu na turystów zagranicznych, nie znających języka polskiego. Należy spodziewać się, że będąca w końcowej fazie opracowania w Polskim Komitecie Normalizacyjnym i skierowana do ustanowienia Polska Norma Sygnalizacja dźwiękowa na przejściach dla pieszych z sygnalizacja świetlną - Sygnały dźwiękowe i wymagania ogólne przyczyni się do powszechnego stosowania odpowiednich rozwiązań i urządzeń.

Ze względu na konieczność zapewnienia osobom niepełnosprawnym możliwości dojazdu i postoju samochodu jak najbliżej celu podróży - domu. sklepu, urzędu itd., - w rozporządzeniach dotyczących dróg i budynków określone zostały wymagania odnośnie do usytuowania, wymiarów, wyposażenia, urządzenia, liczby i oznakowania stanowisk postojowych (nadziemnych oraz garażach podziemnych i wielopoziomowych). Wymagania odnoszą się do stanowisk przeznaczonych dla pojazdów przewożących lub kierowanych przez osoby niepełnosprawne mające trudności w poruszaniu się. W obydwu rozporządzeniach liczba stanowisk postojowych określona została dość enigmatycznie. Powoduje to, niestety, częste spory i wątpliwości co do odpowiedniego do jej wymagań zaprojektowania i wykonania. Zasady oznakowania tych stanowisk i uprawnienia do korzystania z nich, mimo że zapisane w rozporządzeniach, ciągle nie są zgodne z przyjętymi w innych krajach europejskich i wciąż jesteśmy w trakcie ich ujednolicenia.

Sprawa bezpieczeństwa i wygody, zwłaszcza niepełnosprawnych pasażerów autobusów, nie znalazła dotąd odpowiedniego odzwierciedlenia w rozporządzeniu dotyczącym dróg, w którym szerokość peronu autobusowego - 1,5 m oraz odległość wiaty przystankowej od krawędzi zatoki przystankowej - 1,5 m nie zapewniają odpowiednich warunków pasażerom na wózkach inwalidzkich. Wydaje się to niedopatrzeniem, zwłaszcza w świetle coraz powszechniejszego stosowania autobusów nisko podłogowych z rampami umożliwiającymi tym pasażerom stosunkowo łatwe korzystanie z nich. (http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/7468)

Umieszczanie w pasie drogowym kanałów technologicznych

Kanałem technologicznym jest ciąg osłonowych elementów obudowy, studni kablowych oraz innych obiektów lub urządzeń służących umieszczeniu lub eksploatacji: a) urządzeń infrastruktury technicznej związanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, b) linii telekomunikacyjnych wraz z zasilaniem oraz linii elektroenergetycznych, niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego (art.4 pkt 15a u.d.p.).

W przypadku, w którym inwestycją niedrogową jest kanał technologiczny, umowa zawierana między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej, może przewidywać przekazanie zarządcy drogi kanału technologicznego, na warunkach uzgodnionych w umowie, z możliwością ustanowienia na rzecz przekazującego inwestora prawa do korzystania z części kanału. W takim przypadku do ustanowienia prawa na rzecz przekazującego inwestora postanowień dot. udostępniania kanału technologicznego nie stosuje się. Przekazywany kanał technologiczny powinien odpowiadać warunkom technicznym określonym w odrębnych przepisach, jak również warunkom określonym w decyzji, o której mowa w art. 39 ust. 3 u.d.p. (art.16 u.d.p.).

Zarządca drogi udostępnia kanały technologiczne za opłatą, w drodze umowy dzierżawy lub najmu, na następujacych zasadach: - zarządca drogi zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na właściwej dla niego stronie podmiotowej informację o zamiarze udostępnienia kanału technologicznego, podając lokalizację kanału, zakres wolnych zasobów w kanale, jego podstawowe parametry techniczne, termin i miejsce składania ofert, wymagania formalne dotyczące ofert oraz kryteria wyboru w przypadku złożenia ofert przekraczających zakres wolnych zasobów, - informację, o której mowa wyżej, zarządca drogi zamieszcza także w przypadku, gdy przed ogłoszeniem zamiaru udostępnienia kanału technologicznego wpłynie do niego wniosek o udostępnienie tego kanału. W przypadku gdy do zarządcy drogi wpłynie pierwszy wniosek o udostępnienie kanału technologicznego, ogłoszenie jest publikowane nie później niż w terminie 14 dni od dnia wpłynięcia tego wniosku, - zarządca drogi jednocześnie z zamieszczeniem informacji, o której mowa wyżej zawiadamia o tym fakcie Prezesa UKE. Prezes UKE niezwłocznie zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej informację o ogłoszeniu, wraz z odesłaniem do strony Biuletynu Informacji Publicznej, na której informacja została opublikowana. Termin składania ofert nie może być krótszy niż 14 dni od dnia zamieszczenia informacji przez zarządcę drogi, - Zarządca drogi jest obowiązany zawrzeć umowę dzierżawy lub najmu kanału technologicznego najpóźniej w terminie 21 dni od dnia, w którym upłynął termin składania ofert, - W przypadku gdy z powodu braku wolnych zasobów w kanale technologicznym jest niemożliwe uwzględnienie wszystkich ofert na udostępnienie tego kanału, zarządca drogi dokonuje wyboru podmiotu, któremu udostępnia kanał technologiczny, stosując kryteria wyboru określone w informacji, o której mowa w ust. 7a, przestrzegając zasad przejrzystości, równego traktowania zainteresowanych podmiotów, a także pierwszeństwa dla umieszczania w kanale technologicznym linii światłowodowych przeznaczonych na potrzeby dostępu do telekomunikacyjnych usług szerokopasmowych, - Za udostępnienie kanału technologicznego pobiera się opłaty w wysokości określonej w umowie, przy czym opłaty te są ustalane na poziomie kosztów budowy i utrzymania kanału. Przepisu dot. poboru opłaty za zajęcie pasa drogowego nie stosuje się do linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych oraz innych urządzeń umieszczanych w kanale technologicznym, - Wykonywanie zadań związanych z zarządzaniem i utrzymywaniem kanałów technologicznych, zarządca drogi może powierzyć, w drodze umowy, podmiotowi wyłonionemu w drodze przetargu, z zachowaniem przepisów o zamówieniach publicznych lub w trybie określonym w ustawie z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi (art.39 ust.7-8 u.d.p.).

Definicja urządzeń reklamowych

<hi #fff200>po 11 września 2015 r.</hi>

Z dniem 11 września 2015 r. wprowadzone zostaja n/w definicje: 1. w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199 i 443): „reklama” – upowszechnianie w jakiejkolwiek wizualnej formie informacji promującej osoby, przedsiębiorstwa, towary, usługi, przedsięwzięcia lub ruchy społeczne (art2 pkt 16a uopizp.), „tablica reklamowa” – przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, o płaskiej powierzchni służącej ekspozycji reklamy, w szczególności baner reklamowy, reklama naklejana na okna budynków i reklamy umieszczane na rusztowaniu, ogrodzeniu lub wyposażeniu placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem (art2 pkt 16b uopizp.), „urządzenie reklamowe” – przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, inny niż tablica reklamowa, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem (art2 pkt 16c uopizp.), „szyld” – tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe informujące o działalności prowadzonej na nieruchomości, na której ta tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe się znajdują(art2 pkt 16d uopizp.), 2. W ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 460) - art.4 pkt 23 u.d.p. „reklama” – umieszczone w polu widzenia użytkownika drogi tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199, 443 i 774), a także każdy inny nośnik informacji wizualnej, wraz z jej elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, niebędący znakiem drogowym, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.)), ustawionym przez gminę znakiem informującym o obiektach zlokalizowanych przy drodze, w tym obiektach użyteczności publicznej, znakiem informującym o formie ochrony zabytków lub tablicą informacyjną o nazwie formy ochrony przyrody w rozumieniu art. 115 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r. poz. 627, z późn. zm.)) 3. W ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849 oraz z 2015 r. poz. 528 i 699) „reklama, tablica reklamowa, urządzenie reklamowe, szyld” – odpowiednio reklama, tablica reklamowa, urządzenie reklamowe, szyld w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-waniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199, 443 i 774)

Reklamy w prawie budowlanym

Wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe są budowlami w rozumieniu art.3 ust.3 ustawy - prawo budowlane. Ich budowa wymaga uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę. Wolno stojące urządzenia reklamowe , nie związane trwale z gruntem nie są budowlami i ich umieszczenie nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę lub dokonanie zgłoszenia. Należy przy tym zaznaczyć ,że wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe nie moga być traktowane jako tymczasowe obiekty budowlane w rozumieniu u.p.b.

Zgodnie z art.29 ust.2 pkt 6 ustawy - Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga instalowanie tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Pozwolenia na budowę wymagają jednakże: - roboty budowlane wykonywane przy obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków lub na obszarze wpisanym do rejestru zabytków (art.29 ust.4 u.p.b.), - przedsięwzięcia, które wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, oraz przedsięwzięcia wymagające przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000, zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (art.29 ust.3 u.p.b.).

Należy tu zwrócić uwagę na to ,że w dniu 28 czerwca 2015 r. wprowadzona została zmiana porzadkująca w art.3 pkt 3 ustawy - prawo budowlane zgodnie z którą do budowli zalicza się obecnie zarówno tablice reklamowe jak i urządzenia reklamowe (przed tym terminem budowlą było tylko urzadzenie reklamowe). Zgodnie z art.30 ust.2 w/w u.p.b. wykonywanie robót budowlanych polegajacych na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych wymaga zgłoszenia właściwemu organowi architektoniczno-budowlanemu.

Zgodnie z art.30 ust.2 u.p.b. w zgłoszeniu należy określić :

  • rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót budowlanych,
  • termin ich rozpoczęcia.

Do zgłoszenia należy dołączyć:

  • oświadczenie, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością budowlaną,

oraz, w zależności od potrzeb, odpowiednie

  • szkice lub rysunki,
  • pozwolenia, uzgodnienia i opinie wymagane odrębnymi przepisami.

W przypadku nierozpoczęcia wykonywania robót budowlanych przed upływem 3 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia, rozpoczęcie tych robót może nastąpić po dokonaniu ponownego zgłoszenia (art.30 ust.5b u.p.b.). W razie konieczności uzupełnienia zgłoszenia właściwy organ nakłada na zgłaszającego, w drodze postanowienia, obowiązek uzupełnienia, w określonym terminie, brakujących dokumentów, a w przypadku ich nieuzupełnienia - wnosi sprzeciw w drodze decyzji. Właściwy organ wnosi równiez sprzeciw, jeżeli:

  • zgłoszenie dotyczy wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę;
  • wykonywanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, decyzji o warunkach zabudowy lub inne przepisy.

Zasady umieszczania urządzeń reklamowych w pasie drogowym

<hi #fff200>po 11 września 2015 r.</hi>

W szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej (art.39 ust.3 u.d.p.).

Właściwy zarządca drogi odmawia wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym reklam, jeżeli ich umieszczenie mogłoby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń, lub zmniejszenie jej trwałości, lub zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz w przypadkach, gdy reklamy nie spełniają warunków, o których mowa w art. 42a ustawy. (art.39 ust.3 pkt 2 u.d.p.).

Zabrania się umieszczania reklam : a) imitujących znaki i sygnały drogowe oraz urządzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, b) poza obszarem zabudowanym, z wyłączeniem parkingów i miejsc obsługi podróżnych (art.39 ust.1 pkt 5 u.d.p.).

Widoczna z jezdni przez kierującego pojazdem reklama emitująca światło, umieszczona w pasie drogowym lub w odległości od zewnętrznej krawędzi jezdni, o której mowa w art. 43 ust. 1 ustawy , musi spełniać wymagania określone niżej oraz w przepisach wykonawczch. W przypadku reklam umożliwiających bieżącą zmianę informacji wizualnej: 1) niedopuszczalne jest wyświetlanie ruchomych obrazów; 2) niedopuszczalne jest stosowanie efektów wizualnych i przerw pomiędzy kolejno wyświetlanymi informacjami; 3) minimalny czas prezentacji informacji wizualnej musi być dłuższy niż 10 sekund. Przepisów wydanych na podstawie przepisów wykonawczych nie stosuje się do umieszczania w pasie drogowym lub w odległościach od zewnętrznej krawędzi jezdni, o których mowa w art. 43 ust. 1 ustawy , widocznych z jezdni przez kierującego pojazdem szyldów w rozumieniu ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o ile pole powierzchni bocznej prostopadłościanu opisanego na danej tablicy lub urządzeniu reklamowym emitującym światło jest mniejsze niż 2 m2, a najdłuższy bok nie jest dłuższy niż 3 m (Art.42a u.d.p.).

Reklamy nie będące obiektami budowlanymi umieszczone przy drogach poza obszarami zabudowanymi, powinny być usytuowane w odległości od zewnętrznej krawędzi jezdni co najmniej w odległościach określonych w Art.43 ust.1 u.d.p.

Zgodnie z art.11 ustawy z dnia 24 kwietnia 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzedzi ochrony krajobrazu (Dz.U. z 2015 r. poz. 774) własciciel reklamy emitującej swiatło ma obowoiązek dostosowania jej do obowiązujących wymogów w ustawie o drogach publicznych w terminie 6 m-cy od dnia wejścia w zycie tej ustawy.

infrastruktura/drogi_publiczne.txt · ostatnio zmienione: 2019/09/23 14:21 przez Grzegorz Kleina