Odwoływanie się do § 14 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 roku, Nr 75, poz. 690 ze zm.), określającego szerokość dojścia i dojazdu do budynków na min. 4,5 m, jest o tyle nietrafne, że pomija fakt, iż zgodnie z uregulowaniem zawartym w § 2 ust. 1, przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Powyższe oznacza, że wymagania dotyczące szerokości dróg dojazdowych do działek budowlanych oraz budynków i urządzeń z nimi związanych, ustalone w § 14 rozporządzenia, nie mają zastosowania do stanów już istniejących. Nie od rzeczy jest w związku z tym zwrócić uwagę na to, że powszechnie, zwłaszcza w starej, ciasnej zabudowie miejskiej, funkcjonują dojazdy do nieruchomości nie spełniające parametrów określonych w § 14 rozporządzenia, co nie stanowi podstawy do automatycznego zapewniania nieruchomościom szerszych dojazdów poprzez ustanawianie służebności drogowych w celu uczynienia zadość przepisom rozporządzenia.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 28 lutego 2018 roku , sygnatura akt II Ca 894/17