Miejsce publiczne
Miejsce publiczne to miejsce ogólnie dostępne. Może nim być miejsce, do którego wstęp ma każdy bez ograniczeń, np. ulica, plac, park, sklep, jak również miejsce wymagające posiadania określonej karty wstępu (biletu, zaproszenia), np. kino, stadion sportowy, tramwaj, czyli miejsce dostępne dla bliżej nieokreślonej liczby osób. Podobnie pojęcie to określa A. Marek podając, że jest nim miejsce dostępne większej i nieoznaczonej liczbie osób. M. Sosnowska, opierając się na doktrynie oraz orzecznictwie SN, wyjasnia: „Miejsce publiczne to takie, do którego mają dostęp osoby indywidualnie i liczbowo nieokreślone. Nie będzie nim cela więzienna czy zamknięte pomieszczenie, do którego nikt postronny nie ma wstępu, będzie to natomiast jadalnia, dziedziniec, czy klatka schodowa”. Zdaniem S. Dałkowskiego, kwestia znaczenia pojęcia „miejsce publiczne” została ostatecznie wyjaśniona w wyroku SN z dnia 9.11.1971 r., VKRN 219/71, OSNPG 1972, nr 2, poz. 25, gdzie przyjęto, że za „miejsce publiczne” uważa się każde miejsce dostępne dla nieokreślonej liczby osób.
W świetle powyższego, miejscami publicznymi są: klatki schodowe bloków mieszkalnych, choćby dostęp do nich był ograniczony np. poprzez zainstalowanie domofonu, zarówno małe jak i duże sklepy, zakłady pracy (biura, place budowy itp.) z wyjątkiem zamkniętych pomieszczeń, gdyż dostęp do tych miejsc mają bliżej nieokreślone osoby, a nie tylko wyłącznie indywidualnie oznaczone osoby, np. lokatorzy lub właściciele mieszkań.
Osoba awanturująca się w mieszkaniu prywatnym może być pociągnięta do odpowiedzialności za wykroczenie z art. 51 k.w., jeżeli krzyki i hałasy przedostają się na zewnątrz, poza ściany mieszkania i wywołują niepokój sąsiadów lub przechodniów albo powodują zbiegowisko lub ze względu na porę – zakłócają spoczynek nocny sąsiadom. Dla stosowania art. 51 k.w. nie jest istotne, w jakim miejscu sprawca działał (publicznym, czy prywatnym), lecz to, czy swoim działaniem, mającym postać wybryku, innym ludziom, znajdującym się w miejscu publicznym, utrudnił lub uniemożliwił normalne zachowanie się, wywołał u nich niepokój, zdenerwowanie itp. (przynajmniej jednej osobie).