Narzędzia użytkownika

Narzędzia witryny


planowanie:planowanie_i_zagospodarowanie_przestrzenne

To jest stara wersja strony!


Wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu składany przez inną osobę niż zarządca drogi a obejmujący teren pasa drogowego drogi publicznej

Opis sytuacji: Inwestor planujacy przebudowę i rozbudowę budynku na działce A jest posiadaczem parkingu na odrębnej działce B oddzielonej od działki A drogą publiczną. Złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania obejmujący działki A,B i C przy czym we wniosku określa ,że planuje realizować zamierzenie tylko na działce A. Dla drogi publicznej położonej na działce C zarządca tej drogi wykonał projekt budowlany jej przebudowy, dokonał zgłoszenia robót i uzyskał zaświadczenie właściwego organu architektoniczno-budowlanego o nie wniesieniu sprzeciwu. Droga została zaliczona do odpowiedniej kategorii zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r.o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz.1440 z późn. zmianami) zwanej dalej „u.d.p.”.

W tym przypadku należy rozstrzygnąć kilka kwestii: 1. Dopuszczalność wydania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla nieruchomości, na której położona jest droga publiczna? 2. Na jakim etapie postępowania uczestniczy zarządca drogi ,jaka jest forma uzgodnienia i jej przedmiot? 3. Czy przedmiotem wniosku o wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu jest teren czy działka budowlana i czy dopuszczalne jest wydanie decyzji dla kilku działek nie stanowiacych zwartego kompleksu.

1. Wniosek obejmuje działkę C stanowiącą pas drogowy drogi publicznej (gminnej). W związku z powyższym: - w przypadku przebudowy drogi , budowy zjazdów z drogi , budowy zatok parkingowych, budowy kanałów technologicznych realizowanych w granicach pasa drogowego nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę (art.29 ust.1 pkt 11a ,ust.2 pkt 1 ,1a ,12 i 12a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz.1332 z późn. zmianami)) zwanej dalej „u.p.b.”, - w przypadku rozbudowy drogi publicznej na działkach położonych poza pasem drogowym wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Inwestycja polegająca na budowie czy przebudowie drogi publicznej jest „inwestycją celu publicznego” w rozumieniu Art.2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. 2017 r. poz.1073 z późn. zmianami) zwanej dalej „u.p.p.”. Zgodnie z Art.50 ust.1 i 2 u.p.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane: 1) polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, albo 2) niewymagające pozwolenia na budowę. W związku z powyższym jeżeli inwestycja ma obejmować swoim zasięgiem pas drogi publicznej wniosek w tym zakresie powinien zostać wyłączony do odrębnego postępowania. Inwestor powinien więc zostać wezwany do uzupełnienia wniosku o informację: 1) jakie roboty są planowane do realizacji na działce C 2) jakie roboty są planowane do realizacji na działce B Jeżeli przedmiotem wniosku nie jest wykonywanie jakichkolwiek robót na działce C albo planuje się przebudowę drogi lub realizację innych robót nie wymagających pozwolenia na budowę to w związku z brzmieniem Art.50 ust.1 i 2 u.p.p. wniosek jest bezprzedmiotowy i postępowanie powinno zostać umorzone. Należy tu zaznaczyć ,że zgodnie z art.30 ust.1a u.p.b. inwestor zamiast dokonania zgłoszenia dotyczącego robót budowlanych, o których mowa w art.30 ust. 1 u.p.b. , może wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę a w takim wypadku wymagane jest uzyskanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. W tym przypadku należałoby przede wszystkim przeanalizować ,kto może być inwestorem dla inwestycji realizowanych w pasie drogowym. Zgodnie z art.20 pkt 3 u.d.p. do zarządcy drogi należy pełnienie funkcji inwestora. Wyjątki od tej zasady określają: - art.16 ust.1 i 2 u.d.p. - budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej, - art.29 ust.1 i 2 u.d.p. - budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu. W przypadku budowy lub przebudowy drogi budowa lub przebudowa zjazdów dotychczas istniejących należy do zarządcy drogi, - art.39 ust.3 u.d.p. - lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam. Jeżeli przedmiotem wniosku jest rozbudowa drogi na działce B to w tym zakresie powinno toczyć się postępowanie o wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

2. a) Zgodnie z Art. 106 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 1257 z późn. zmianami) jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. b) Należy przede wszystkim zauważyć ,że organ prowadzacy postępowanie lokalizacyjne jak i zarządca drogi to ten sam organ. Orzecznictwo sądów administracyjnych jednoznacznie wskazuje ,że w przypadku gdy postępowanie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu/decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego prowadzi burmistrz będący równiez zarzadcą drogi w zakresie uzgodnienia nie ma zastosowanie art.106 kpa.. Przykładowo: - Zgodnie wyrokiem NSA z dnia 04-12-2013 sygn. II OSK 1608/12 gdy sprawę prowadzi ten sam organ, który jednocześnie jest uprawniony do uzgodnienia decyzji, to ustalenia tego organu poczynione w związku z obowiązującym prawem materialnym, nie przybierając formy postanowienia, powinny stanowić część orzeczenia kończącego postępowanie. Spełniać zatem będą one taką samą rolę jak postanowienie wydane w postępowaniu uzgodnieniowym, przeprowadzonym w trybie art. 106 KPA. Uzasadnienie decyzji w takim wypadku powinno zawierać rozważania odnoszące się do kwestii, które wymagały uzgodnienia. - zgodnie z wyrokiem NSA z dnia z dnia 07-11-2013 sygn II OSK 1284/12 wydział urzędu miejskiego, którego prezydent jest organem właściwym do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w żadnym przypadku nie jest podmiotem, który dokonywałby uzgodnienia projektu takiej decyzji. Wydział taki jest elementem aparatu pomocniczego wykonawczego organu gminy, którego kierownikiem jest ten organ. Skoro art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) wymienia wśród podmiotów uzgadniających projekt decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego „właściwego zarządcę drogi”, to tym zarządcą drogi o charakterze gminnym jest wójt, burmistrz, prezydent miasta (art. 19 ust. 1 pkt 4 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19 poz. 115). W judykaturze prezentowany jest pogląd o zbędności podejmowania aktu współdziałania w sytuacji, gdy kompetencje organu rozstrzygającego sprawę główną oraz organu współdziałającego zlewają się w tym samym podmiocie. Przepis art. 106 KPA nie będzie więc miał zastosowania w sytuacji gdy zarówno do wydania decyzji w postępowaniu głównym, jak i wydania uzgodnienia (zajęcia stanowisk) uprawniony jest ten sam organ, a więc będzie stosowany wyłącznie w wypadkach gdy organ prowadzący postępowanie będzie zobowiązany lub uprawniony do dokonania uzgodnienia lub zaciągnięcia opinii innego organu.

b) Zgodnie z art.53 ust.4 pkt 9 u.p.p. oraz art.64 ust.1 u.p.p. decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego jak i decyzje w sprawie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu wydaje się po uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi - w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 19-11-2009 sygn.II OSK 948/09 przepisy stanowiące o konieczności uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy z organem będącym zarządcą drogi nie zawierają wskazań odnośnie merytorycznego zakresu tych uzgodnień. Zakres ten niewątpliwie wynika z zadań jakie przekazane zostały zarządcy drogi przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.). Z art. 19 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 21 tej ustawy wynika, iż do zadań zarządcy drogi należy między innymi planowanie i ochrona dróg, polegająca na niedopuszczaniu do ograniczenia funkcji drogi i pogorszenia warunków bezpieczeństwa ruchu.

c) Zgodnie z art.39 ust.3 u.d.p. w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w ust. 7 lub w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c u.d.p. Zgodnie z wyrokiem WSA Łódź z dnia 30-05-2011 sygn. II SA/Łd 1542/10 postępowanie w sprawie uzyskania zezwolenia na podstawie art. 39 ust. 3 u.d.p. jest etapem wstępnym do wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Jeżeli w związku z tym inwestycja planowana jest na nieruchomości położonej w pasie drogowym, to przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy inwestor powinien uzyskać zezwolenie zarządcy drogi na lokalizację obiektu budowlanego w pasie drogowym, o którym mowa w art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Zezwolenie to ma formę decyzji i nie jest uzgodnieniem w rozumieniu art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Inaczej bowiem przedstawiałaby się sytuacja, gdyby nieruchomość, na której planowana jest realizacja inwestycji położona by była na obszarze przyległym do pasa drogowego. Wówczas przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy, dla inwestycji realizowanej na działce przylegającej do pasa drogowego należałoby, co do zasady, uzyskać uzgodnienie projektu decyzji z zarządcą drogi w formie postanowienia.

3. W aktualnie obowiązujących przepisach prawa mamy do czynienia z totalnym bałaganem w stosowanej terminologii i tak: - w art.52 u.p.p. ustawodawca posługuje się wyłącznie terminem „teren” (ust.2 pkt 1,ust.2 pkt 2 lit „b”), - w art.61 u.p.p. ustawodawca posługuje się terminami „działka sąsiednia (ust.1 pkt 1), „działka” (ust.7 pkt 2),”teren„ (ust.1 pkt 4, ust.2, ust.5, ust.7 pkt 2),

- w § 3 ust.1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. 2003 nr 164 poz. 1588) Minister Infrastruktury posługuje się terminami : „działka” (§ 1 pkt 2, § 2 pkt 5, § 3 ust.1, § 4 ust.1, § 5 ust.1 i 2, § 6 ust.1, § 8), „teren (§ 1 pkt 2, § 2 pkt 2 i 3, § 5 ust.1 i 2, § 9 ust.1), „działka budowlana” (§ 2 pkt 5, § 3 ust.1), „działka sąsiednia” (§ 4 ust.2 i 3, § 7 ust.1 i 3).

Definicja „działki budowlanej” znajduje się w Art.2 pkt 12 u.p.p. (nieruchomość gruntowa lub działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego). Definicje „działki budowlanej” znajdujemy równiez w art.4 pkt 3a u.g.n. (zabudowana działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce). Pozostałe terminy nie zostały w tych aktach prawnych zdefiniowane.

W celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1—5 u.p.p.

Z uwagi na różne definicje pojęcia „działki budowlanej” zawarte w przepisie art. 2 pkt 12 u.p.p. oraz w przepisie art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami , w doktrynie i orzecznictwie można wyróżnić stanowisko wskazujące, że definicją, która powinna mieć zastosowanie na etapie planowania obiektu budowlanego jest definicja ujęta w treści przepisu art. 2 pkt 12 u.p.p. W doktrynie i orzecznictwie powszechny jest pogląd twierdzący, że błędne jest utożsamianie działki budowlanej z działką jako geodezyjną jednostką ewidencyjną w rozumieniu ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Działka budowlana może być złożona z wielu działek ewidencyjnych pod warunkiem, spełnienia warunków określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, koniecznych do uznania nieruchomości gruntowej (działki gruntu) za działkę budowlaną w rozumieniu planistycznym (zob.: J. Mazurkiewicz „Lokalizacja budynku na działce budowlanej”, Serwis Budowlany nr 133708). Nie każda działka gruntu stanowi działkę budowlaną, gdyż ta ostatnia może składać się z kilku działek gruntu, a zatem pojęcia „działka budowlana” i „działka gruntu” nie są zwrotami synonimicznymi, pojęcie działka gruntu jest pojęciem szerszym niż działka budowlana, która stanowi kwalifikowaną „nieruchomość gruntową” lub „działkę gruntu” bo spełniającą określone kryteria (zob. wyrok NSA z dnia 16 marca 2010 r., II OSK 411/09; Wyrok NSA z dnia 24 lutego 2012 r., II OSK 2342/10; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 listopada 2013 r., II SA/Wr 619/13). Wobec tego, że działka budowlana może składać się z kilku działek gruntu (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 2013 r., II SA/Wr 639/13), brak jest podstaw do ustalania odległości od granic z sąsiednią działką budowlaną jako odległości od granicy geodezyjnej działki ewidencyjnej, która jest składową jednej nieruchomości posiadającej odrębną księgę wieczystą - „działki budowlanej” (Źródło: http://www.budownictwo.abc.com.pl/czytaj/-/artykul/pojecie-dzialki-budowlanej-nie-powinno-byc-utozsamiane-z-geodezyjna-jednostka-ewidencyjna).

Gmina nie ma obowiązku udostępniania wypisu lub wyrysu z projektu planu miejscowego lub studium zagospodarowania

Wyrysy i wypisy ze studium lub planu miejscowego są informacją publiczną – ich wydawanie reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej, dalej: u.d.i.p. (Dz.U.2014.782 j.t., ze zm.), ani nie można odmówić ich wydania, gdyż udostępnianie tekstu studium i planu miejscowego, w tym do wglądu, odbywa się na zasadach przewidzianych w art. 28 ust. 2 i 3 oraz art. 28b ust. 1a ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz.U.2011.197.1172 j.t., ze zm.). Organ administracji udzielając informacji, może podać tylko te dane, które wynikają z treści aktów prawa. Nie jest on obowiązany ani uprawniony do wyjaśniania pojęć użytych w części tekstowej planu. Plan miejscowy jest powszechnie obowiązującym na danym terenie aktem prawa miejscowego, wykluczone jest zatem interpretowanie jego zapisów czy części graficznej w trybie u.d.i.p. Zgodnie z wyrokiem WSA we Wrocławiu z dnia 13 października 2010 r., II SA/Wr 436/10 (LEX nr 688539), treść planu miejscowego, podobnie jak treść innych przepisów prawa powszechnie obowiązujących, nie podlega udostępnieniu w formie zaświadczenia. Tryb uzyskania informacji o treści planu miejscowego, w zakresie, w jakim istnieje możliwość wydawania wypisów i wyrysów planów miejscowych, wyłącza możność wydawania w tym zakresie zaświadczeń w trybie art. 217 i 218 k.p.a. Wydanie wypisu lub wyrysu ze studium lub planu zagospodarowania przestrzennego jest czynnością urzędową w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. 2012.1282, ze zm.).

Żaden z przywołanych wyżej przepisów ustawowych nie odnosi się do projektu studium (lub projektu zmiany studium) uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo projektu zmiany planu miejscowego, wyłożonych do publicznego wglądu.

Odpowiedź na interpelację nr 32150 w sprawie trudności w uzyskaniu wypisu i wyrysu z projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub projektu zmiany planu miejscowego, wyłożonego do publicznego wglądu Odpowiadający: podsekretarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju Paweł Orłowski (Warszawa, 06-05-2015).

Nowe regulacje w zakresie ochrony krajobrazu po 11 wrzesnia 2015 r.

Z dniem 11 września 2015 r. w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015 r. poz.199 z późn. zmianami)wprowadzone zostaja nowe przepisy art.37a-e dajace kompetencje radom gmin w zakresie ochrony miejscowego krajobrazu.

Rada gminy będzie mogła ustalić w formie uchwały zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane. W odniesieniu do szyldów w uchwale, określa się:

  • zasady i warunki ich sytuowania,
  • gabaryty oraz liczbę szyldów,

które mogą być umieszczone na danej nieruchomości przez podmiot prowadzący na niej działalność. W uchwale rada gminy może ustalić zakaz sytuowania ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych, z wyłączeniem szyldów. Uchwała ta jest aktem prawa miejscowego. Dotyczy ona całego obszaru gminy, z wyłączeniem terenów zamkniętych ustalonych przez inne organy niż ministra właściwego do spraw transportu. Uchwała może przewidywać różne regulacje dla różnych obszarów gminy określając w sposób jednoznaczny granice tych obszarów. W tym przypadku uchwała może zawierać załącznik graficzny wraz z opisem, jednoznacznie określającym ich granice. Uchwała w zakresie dotyczącym ogrodzeń, nie ma zastosowania do ogrodzeń autostrad i dróg ekspresowych oraz ogrodzeń linii kolejowych. Określa ona warunki i termin dostosowania istniejących w dniu jej wejścia w życie obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych, nie krótszy niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały. Może ona również: 1) wskazywać rodzaje obiektów małej architektury, które nie wymagają dostosowania do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale; 2) wskazywać obszary oraz rodzaje ogrodzeń dla których następuje zwolnienie z obowiązku dostosowania ogrodzeń istniejących w dniu jej wejścia w życie do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale.

Przed podjęciem uchwały, rada gminy podejmuje uchwałę o przygotowaniu przez burmistrza projektu uchwały. Burmistrz niezwłocznie:

  • podaje do publicznej wiadomości informację o podjęciu przez radę gminy uchwały;
  • sporządza projekt uchwały;
  • zasięga opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska o projekcie uchwały;
  • uzgadnia projekt uchwały, z wojewódzkim konserwatorem zabytków w zakresie kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu;
  • uzgadnia projekt uchwały, z ministrem właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej;
  • zasięga opinii właściwego organu Państwowej Straży Pożarnej o projekcie uchwały;
  • zasięga opinii marszałka województwa o projekcie uchwały;
  • ogłasza w prasie lokalnej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie o wyłożeniu projektu uchwały, do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed terminem wyłożenia i wykłada ten projekt do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni; w czasie wyłożenia i przez okres 14 dni po zakończeniu okresu wyłożenia zbiera uwagi do tego projektu.

Burmistrz niezwłocznie rozpatruje zgłoszone uwagi i sporządza listę nieuwzględnionych uwag. Brak zajęcia stanowiska w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały, przez organy wymienione wyżej uznaje się za uzgodnienie projektu uchwały w przedłożonym brzmieniu. W przypadku niewyrażenia opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały, , przez organy wymienione wyżej wymóg zasięgnięcia opinii uznaje się za spełniony. Rada gminy uchwalając uchwałę, rozstrzyga jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag nieuwzględnionych przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta).

Przepisów dotyczących reklam nie stosuje się do upowszechniania informacji wyłącznie:

  • trwale upamiętniającej osoby, instytucje lub wydarzenia;
  • o charakterze religijnym, związanym z działalnością kościołów lub innych związków wyznaniowych, jeżeli tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe sytuowane są w granicach terenów użytkowanych jako miejsca kultu i działalności religijnej oraz cmentarzy.

Kary pieniężne za nie stosowanie się do w/w aktu prawa miejscowego

Podmiot, który umieścił tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe niezgodne z przepisami uchwały rady gminy, podlega karze pieniężnej. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie podmiotu który umiescił reklamę , karę pieniężną wymierza się odpowiednio właścicielowi, użytkownikowi wieczystemu lub posiadaczowi samoistnemu nieruchomości lub obiektu budowlanego, na których umieszczono tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe. Karę pieniężną wymierza, w drodze decyzji burmistrz. Karę pieniężną wymierza się od dnia, w którym organ wszczął postępowanie w sprawie, do dnia dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów prawa miejscowego, albo usunięcia tablicy lub urządzenia. W przypadku, gdy w dniu wydania decyzji, tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe nie są zgodne z przepisami prawa miejscowego, w decyzji tej określa się:

  • wysokość kary pieniężnej za okres od dnia wszczęcia postępowania w sprawie do dnia wydania decyzji, oraz
  • obowiązek dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów prawa miejscowego albo usunięcia tablicy lub urządzenia.

Decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu w części dotyczącej obowiązku dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów. Po wykonaniu obowiązku dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów prawa miejscowego, organ określa, w drodze decyzji, wysokość kary pieniężnej za okres od dnia wydania decyzji, odpowiednio do dnia dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów prawa miejscowego, albo usunięcia tablicy lub urządzenia. Wysokość kary pieniężnej ustala się jako iloczyn pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służącej ekspozycji reklamy, wyrażonej w metrach kwadratowych oraz 40-krotności uchwalonej przez radę gminy stawki części zmiennej opłaty reklamowej, o której mowa w art. 17a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849, z późn. zm.), powiększony o 40-krotność uchwalonej przez radę gminy stawki części stałej tej opłaty, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego z przepisami prawa miejscowego. Jeżeli rada gminy nie określiła wysokości stawek opłaty reklamowej, wysokość kary pieniężnej ustala się jako iloczyn pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służącej ekspozycji reklamy, wyrażonej w metrach kwadratowych oraz 40-krotności maksymalnej stawki części zmiennej opłaty reklamowej, o której mowa w art. 19 pkt 1 lit. h ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, powiększony o 40-krotność maksymalnej stawki części stałej opłaty reklamowej, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego z przepisami prawa miejscowego. Jeśli kształt urządzenia reklamowego uniemożliwia wyznaczenie pola powierzchni służącej ekspozycji reklamy, , wysokość kary pieniężnej zależy od pola powierzchni bocznej prostopadłościanu opisanego na urządzeniu reklamowym. Kara pieniężna stanowi dochód gminy.

planowanie/planowanie_i_zagospodarowanie_przestrzenne.1509951740.txt.gz · ostatnio zmienione: 2017/11/06 08:02 przez Grzegorz Kleina